Warm weer. Ik geniet ervan. Ik haat het. Ik sta er ambigue tegenover. Ik sluit mij op in huis, ik ga heerlijk in de zon bruinen. Ik fiets, ik wandel minder. Ik sluit mijn oren en ogen, geniet van de geluiden en de aanblik van vogels en de dieren die met dit weer tevoorschijn komen. Bingewatch weer een anime. Ik schrijf, ik studeer en fantaseer over een zorgeloos leven. Ik maak me zorgen over de toekomst, over futiliteiten. Laat los en klamp me vast aan strohalmen. Een gemiddelde zomerse dag dus.
Ik ben nu al een tijdje in een staat van zoeken. Zoeken naar zingeving vooral. Jarenlang had mijn leven zin. Zin die mij opgedrongen werd want als mantelzorger voor een chronisch zieke partner maak je niet altijd keuzes die voor jezelf goed zijn. Mijn zin bestond dus uit het zorgen voor mijn partner. Toen dat wegviel begon de zoektocht. Een zoektocht naar hoe mijn leven in te richten. Een zoektocht naar lang verloren gegane eigenschappen. Schrijven, kunst, cultuur begon mijn leven weer te vullen. Zingeving bleef echter nog steeds weg. Maar gaandeweg begon zich wel meer en meer een leven uit te tekenen dat vooral omringd zou zijn met mensen die mij raken, inspireren en motiveren. En langzaam kwam ook het besef over wat de zingeving dan zou zijn.
Zingeving vind je niet, je maakt het zelf.
Je start gewoon met iets. Met schrijven, een studie, organiseren. Je stelt jezelf een doel. Niet op de lange termijn want dat werkt toch niet. Maar een doel op de korte termijn. Een tekst schrijven. Gedicht, blog of kort verhaal, dat maakt niet uit. Een vak bestuderen en behalen. Niet de gehele studie, maar enkel dat ene vak. Een evenement organiseren. Geen plannen voor een hele reeks, maar alleen die ene editie. En dan volgt de rest vanzelf. Na een stuk tekst komt de inspiratie voor een volgende, na een behaald vak wil je het volgende vak ook behalen. En een volgende editie van je evenement? Het draaiboek ligt al klaar.
Helaas. Soms loopt het anders. Soms plan je een dag om te studeren. Een moment om te schrijven. Een moment om contacten te leggen voor de volgende editie. En dan komt er niets uit je handen. Het is te warm. Je lichaam is lamlendig, je voelt je moe. Zulke dagen zijn er ook. Met name in de zomer.
Je kunt jezelf een schop onder je achterwerk geven. Vermanend toespreken voor een spiegel. Je kunt het ook accepteren en besluiten dat je plannen voor een volgende keer zijn. Het hoeft niet vandaag. Het kan ook morgen. Schuif het alleen niet te ver voor je uit. Voor je het weet heb je ineens toch te maken met deadlines.