Waarom pijnigen fysiotherapeuten je toch altijd zo graag? Die vraag kwam bij me op toen ik bij mijn fysio- en manueel therapeut was. Je gaat natuurlijk met een reden daar naartoe en je kunt inderdaad verwachten dat ze niet zachthandig zijn (iets met zachte heelmeester en stank en zo) maar moet dat dan altijd met zo’n sadistische grijns?
Deze keer was het probleem zich gaan nestelen in mijn nek en mijn schouders. Ik zit veel achter de laptop in niet natuurlijke houdingen dus zo verwonderlijk is dat niet. Meestal kan ik zelf met wat oefeningen er wel wat tegen doen maar soms heb je dus extra hulp nodig.
Maar ook andere soorten pijn komen de laatste tijd weer bovendrijven. Pijn vanwege gebeurtenissen uit het verleden waarvan je dacht ze te hebben verwerkt. En dan gebeurt er iets in een gesprek waardoor het toch weer naar boven komt. Of pijn vanwege recente gebeurtenissen omdat je iemand weer ziet na een moeilijke periode. Aangezien dat soort emoties zich dan weer lichamelijk uit levert dat meer ongemakken op dan je lief is.
Gelukkig weet ik door ervaring dat ook dit soort dingen weer over gaan maar toch raakt het je gewoon. En dan onderga ik de bijbehorende emoties maar. Hoe lastig het ook is. Ik probeer ze als het ware de ruimte te geven. Mijn gevoel is immers ook deel van wie ik ben, net als mijn ratio. Alles weg rationaliseren is ook geen optie in een dergelijk geval.
In al die gevallen van pijn werkt mediteren dan toch best heel goed. Je staat even stil bij de staat van je lichaam en de emoties die je ervaart. Je benoemt ze, geeft ze een plaats en beseft dat ook deze dingen weer van voorbijgaande aard zijn. Het brengt rust in je lichaam, in je hoofd. Er komt weer ruimte om te genieten van de kleine dingen en ook de fysieke ongemakken verminderen.
Op de ergste lichamelijke klachten na dan. Daar heb je dan blijkbaar weer iemand met zo’n sadistische grijns voor nodig.