Er woeden oorlogen in hoofden. Geloven wat er staat en wat je ziet of de wijsheden die je eigen zijn te laten prevaleren? Kiezen voor geluk of kiezen voor stress? Of misschien wel kiezen voor beide. Er is strijd om hart en ziel, om verstrengeling en ontrafeling. Om wegen bijeen te brengen die zo ver van elkaar verwijderd lijken maar naar elkaar lonken, hoe voorzichtig en omfloerst dan ook.
Er heerst twijfel aan eigen inzicht en eigen keuzes. Er is verwarring over onverwachte beroering. Er is ergens een les te leren maar welke dan? En wie dient er te leren? En waarom in godsnaam? Voorzichtigheid lijkt een onmogelijkheid. Een aanraking, een woord, gesproken of geschreven. Een dubbelzinnigheid in het delen van muziek. Een aftasting van wel of niet door twee zielen die pijn en verdriet gekend hebben, die eenzaamheid omarmen als een vriend maar tegelijkertijd de warmte missen van een beschermend lichaam. Een mogelijkheid om weg te kruipen voor de donkere momenten.
Om te weten dat alleen niet alleen is en er een samen bestaat die je onuitgesproken woorden verstaat.
Photo by Stephane YAICH on Unsplash
Wijsheid komt met jaren, dus vanuit mijn oude hart: vergeet niet ook de onuitgesproken woorden toch af en toe een stem te geven. Laat er geen mist ontstaan, een misverstand zit in zo’n klein hoekje …