Het rommelt en rammelt, klemt en schuurt. Er zijn processen die elkaar tegenwerken, er zijn excessen in stofjes en er zijn vooral momenten waarop het botst. Er is geen ruimte voor het een of energie voor het ander, geen uitzicht op of inzicht in. Slechts ondergaan dan maar?
We werken aan onszelf, verbeteren waar nodig, ontdekken waar mogelijk. We bewandelen een pad maar noteren het alternatief. Er is nog een later waarop die weg kan worden ingeslagen. Misschien. Het later, wat en hoe is immers in nevelen gehuld. Geen garantie, geen zekerheden, slechts dat wat was valt onder zekerheid. Dat was is is nog onder voorbehoud en dat wat wordt wijzigt elke nanoseconde. Ontelbare tijdspaden worden geschreven en afgebroken. En in al die tijdspaden zijn we, of niet. Wat dit tijdspad echter biedt is vernieuwing, verandering, verbetering of verslechtering. Op microniveau maar tot aan het macro niveau toe.
Ik focus op het micro. Mijn handen willen maken wat mijn brein bedenkt. Maar de enorme hoeveelheid rommelt en rammelt. Klemt en schuurt. Het botst. Maar uit die botsingen komen nieuwe mogelijkheden. Tijd voor keuzes, tijd voor het herstarten van het stilgevallen proces. Tijd voor nu.
