Reflectie en de presentatie

In de aanloop naar mijn bundelpresentatie begint het nu toch best te kriebelen. De zenuwen, de spanning.. de stress. Ik ben rond met het samenstellen van de middag. En wat voor een middag… De presentatie is in handen van Gijs ter Haar (winnaar van de meeste poetryslams in Nederland). Ik krijg ondersteuning van gastdichters Kees van Meel (oud stadsdichter van Breda, nu druk met diverse projecten waaronder een vertaling van zijn werk in het Engels en Roemeens!) en Lizzy Vliegenthart (nog maar net startend maar nu al veelgevraagd) en de muzikale intermezzo’s worden verzorgd door Deborah Jacobs (singer/songwriter met een dijk van een stem).

En daar sta ik dan tussen…

Ja, het is mijn bundelpresentatie maar dit zijn mensen waar ik best respect voor heb, voor hun werk, hun performances. Ik kan niet verbloemen dat ik mijzelf toch wat opgelaten voel. Nu weet ik ook wel dat ik er tussen mag staan. Ik ben misschien wel debuterend (qua bundel dan) maar niet nieuw als het aankomt op optreden en dichten an sich. Ik word ook wat vaker gevraagd nu en ook dat doet mijn zelfvertrouwen goed (en misschien ook wel mijn ego). Maar toch, het voelt, ja hoe voelt het eigenlijk? Eng? Vreemd? Geen idee, eerlijk gezegd, hoe ik het omschrijven moet. Ik ben niet iemand die graag in de spotlight staat, althans dat dacht ik, en nu treed ik op, publiceer mijn gedichten, korte verhalen en andere schrijfsels op een site en dan nu ook de bundel en wie weet wat nog meer in het verschiet ligt.

Een jaar geleden begon ik met schrijven. Nou ja, ik schreef al eerder maar een jaar geleden pakte ik de draad pas goed op. Ik schreef me in voor een cursus, ik volgde workshops, begon te schrijven en begon op 29 februari 2016 ook met het publiceren van wat ik produceerde op deze website. Ik ontmoette inspirerende mensen, kreeg onverwachte kansen die ik met beide handen aangreep, werd steeds meer gezien en gewaardeerd. En ik moet eerlijk zeggen, ik geniet er best van, ook al voelt het soms wat ongemakkelijk want ja, wie ben ik nu eenmaal. Maar al met al heeft het schrijven mij zo ongelooflijk veel gebracht. En het gaat mij vast nog veel meer brengen. De wereld ligt wat dat betreft nog wijd open voor me en de toekomst zal vast nog heel wat brengen waarover ik kan reflecteren in mijn gedichten, in mijn verhalen. Ik ben door dit alles enigszins overrompeld. Overweldigd haast. Het is een nieuwe richting, een nieuwe weg met nieuwe kansen. Onontgonnen gebied. Waar te beginnen?

Nou ja, het begin is al gemaakt natuurlijk, met mijn bundel. En ergens begint in mij toch een trots gevoel te ontstaan. Beginnend, ontluikend.