‘Wat een leuke gadget heb je weer’
Ik kijk naar het ding in mijn handen. Een gadget is het niet echt. Ja, het werkt op batterijen, ja het koppelt aan mijn telefoon maar ik zie het meer als een opmaat naar een nieuwe mogelijkheid om mijn creativiteit te uiten. Okay, gadgets doen dat ook. Maar gadgets an sich, daar heb ik niet zoveel mee. Het moet bruikbaar zijn, nuttig. Bijdragen aan wat ik wil bereiken en dat doet het gelukkig, anders had ik het retour moeten sturen.
En daar zit hem dan weer de kneep. Retourneren? Daar ben ik niet zo’n held in. Iets terugsturen vind ik best lastig. Het voelt als falen. Alsof ik mij van tevoren niet goed zou hebben ingelezen. Of misschien had ik last van zelfoverschatting. Dat ik het bestelde dacht aan te kunnen of te kunnen leren. Maar ik heb vooral last van de schaamte die ik voel om het terug te sturen. Dat ik dan een reden moet invullen en dan maar hopen dat ze die reden voldoende vinden om het retour te accepteren. Even daargelaten wat wettelijk vastgelegd is en de eigen regels (in dit geval binnen 30 dagen retour zonder opgaaf van redenen). En dit zijn dan nog retourzendingen. In persoon iets retour brengen, reclameren… ik moet er niet aan denken.
Komende dagen moet ik de zolder weer op. Dozen met nooit geretourneerde spullen uitpluizen.