We kijken naar vergezichten. We hebben uitzicht over de tuinen van anderen en wat hoger de daken van de stad, groen of mens gemaakt. We zwaaien naar voorbijvarend ijzer en soms hout. Soms staren we wezenloos in gereflecteerde lucht en lachen we om de capriolen van ganzen.
En soms kijken we naar vogels die ingewikkelde dansen met elkaar uitvoeren, schijngevechten, territoriumdriften. Hetzelfde soort driften die mensen wel eens vertonen rondom arbitraire grenzen maar dan vaak met dodelijker afloop. Ik zie blik op wielen, tweewielers een enkele éénwieler en vaker twee benen (en de rest) die zich in een fors tempo voortbewegen over stenen. Het blik op wielen vaak terugkerend op hun schreden want waarschuwingen aan het begin van het stuk weg werden genegeerd. Zoals zoveel waarschuwingen in de wind worden geslagen door mensen. Eigenwijs als we zijn.
Een nieuwe dag breekt weer aan. Er zal wel weer veel van hetzelfde en toch ook weer niet zijn.