De letters volgen elkaar op en vormen woorden die in zinnen overgaan. Zo bouwt een verhaal zich langzaam op en vult uiteindelijk de pagina’s die aan anderen worden uitgedeeld teneinde het verhaal te laten leven in de hoofden van mensen die ernaar snakken.
In deze rare tijden snakken mensen veelvuldig naar vermaak, tijdverdrijf en verstrooiing. Afleiding van de zorgen en de angst die velen, al dan niet onbewust, gegrepen heeft. Ook mij. Maar mijn verhalen verzanden in ongeïnspireerd geleuter doordat mijn aandacht steevast getrokken wordt naar nieuws en sociale media waarop datzelfde nieuws verhaspeld verspreid wordt. Nog even en ik trek de stekker uit mijn internetverbinding en de batterij uit mijn telefoon (als dat kan tenminste met die zut van tegenwoordig). Een televisie abonnement had ik al niet meer dus die hoef ik gelukkig niet op meer op te zeggen.
Ach.. er is nog altijd poëzie…