Elke keer als er wegen splitsen raakt er wat verloren van mijn hart en ziel. Ze zijn geschonken aan de ander wiens weg gelijk aan die van mij liep. Maar ook verrijkt. Verrijkt omdat er stukjes van de ander achterblijven. Een uitwisseling als het ware. Ik draag deze stukjes voor de rest van mijn leven mee. Koesterend, bewakend als ware schatten.
Wegen lopen uiteen. Dat is een gegeven. Sommigen stoppen abrupt, anderen buigen af. Soms komen ze weer samen, verwacht of onverwacht. Hoelang samen? Hoe vaak bij elkaar? Dat is verborgen. Gesluierd in onwetendheid lopen we ieder ons eigen pad. Bij sommigen hopend op een lang gezamenlijk pad, bij anderen wetend dat het kort zal zijn en dat het goed is zoals het is.
En soms voelt het als te kort maar is lang niet werkbaar.