Er zijn momenten van herkenning en erkenning, er is commentaar, advies en kritiek. Er is landen van dat alles. Dan begint het verwerken en internaliseren, het wegdrukken van het zelf bekritiseren. Het maken van de werken en het bestuderen van het leren. Korte interventies van het malen en het zorgen om betalen, later komt dat wel, eerst maar water en wat brood.
Het is zoeken naar mogelijkheden en het beslechten van moeilijkheden, geen zekerheden over dagelijkse bezigheden door chemische processen, in brein en op papier. Het is een wedstrijd tussen wil en kan en moet met vooral de varianten met niet erachter. Maar toch schiet het telkens een stapje op. Een centimeter hier, een hele voet daar, een enkele millimeter terug en soms een decimeter achteruit maar het gaat vooruit. Een naderende eindstreep in het zicht, ver voor de doodstreep.
Deadline klinkt te Engels.
