We hebben grenzen, die we standaard overschrijden. We stellen ultimatums, die we steeds weer verschuiven. We herstellen telkens weer, om dan opnieuw meer te doen dan eigenlijk kan. We lopen achteruit omdat we niet vooruitkomen en dragen oogkleppen om maar niet te zien wat zo overduidelijk zichtbaar is.
We nemen niet altijd de rust die nodig is om daadwerkelijk te herstellen. De grenzen die ons lichaam aangeeft worden genegeerd en het lichaam slaat terug. Hard en onverbiddelijk. Wie niet luisteren wil moet maar voelen zei moeder zaliger en ik geloof dat ik die les nog steeds niet geleerd heb. Misschien moet ik daar eens mee gaan beginnen.
Maar ja, dat grenzeloos verlangen naar klaar zijn, naar niets meer hoeven… Nog even doorzetten dan maar?
Nu met pensioen geniet ik dubbel van het niet meer moeten.
Maar bedenk ik ook dat ik dat nog moet leren.
Dat tandje erbij in mijn leven heeft ook mindere kanten.
Stille groet,