Er zijn vele voordelen aan een rainforest mind. Het is veelzijdig, snel, nieuwsgierig en open. Het levert zoveel moois op. Ik zie het bij mijzelf, bij anderen.
Maar verdomd, wat is het lastig als je daardoor zoveel interesses hebt dat je beperkt wordt door tijd, financiële middelen of andere barrières.
Ik ben creatief, misschien niet zo goed als mensen die zijn gespecialiseerd in wat ze doen, maar dat is wellicht ook het gevolg van me niet willen specialiseren. Ik wil alles onderzoeken, alles leren en overal mee bezig zijn. Ik wil schrijven, tekenen, schilderen, beeldhouwen. Ik wil me bezig houden met politiek, met maatschappelijke doelen, met milieubewegingen. Ik wil lezen, onderzoeken, bestuderen. Ik wil weten. Een onverzadigbaar willen weten.
En ik wil er verbanden tussen kunnen leggen, zaken kunnen combineren zodat het elkaar versterkt, verbeterd en daarmee ook mij versterkt, mij verbeterd. Ik ben niet uit op aanzien, status of geldelijk gewin. Al zou dat laatste in deze maatschappij wel verdomde handig zijn, al was het maar omdat rijk zijn je de vrijheid geeft alles na te streven zonder al te veel beperkingen.
Ik merk het ook met betrekking tot werk. Een professioneel leven. Jaren als ICT’er mijn creativiteit kwijt gekund maar nooit als specialist. Altijd als generalist. En dat laatste is juist steeds minder gezocht. Ik zie het ook op ander gebieden. Generalisten zijn niet zo veel gezocht. Specialisten daarentegen wel. Maar specialist zijn, dat is voor mij hetzelfde als aan een lopende band werken. Prima als dat is wat je ambieert of waar je je lekker thuis in voelt maar voor mij, met dat brein wat alle kanten op wil, is dat een bijna uitzichtloos bestaan.
Zoveel interesses leidt ook tot verstrooidheid en dat merk ik de laatste tijd wel weer. Ik begin ’s morgens aan iets, raak afgeleid en dan aan het einde van de dag vraag ik me af wat ik ook alweer van plan was die ochtend en of ik dat ook eigenlijk wel gedaan heb. Om dan tot de ontdekking te komen dat dat niet het geval is. Dat je aan het einde van de dag je jezelf realiseert dat je nog een belangrijke mail moet beantwoorden. Of je bed wil inkruipen en dan blijkt dat je die in de ochtend hebt afgehaald en vergeten bent het van nieuw beddengoed te voorzien. Dat soort dingen.
“Todo lijstjes!” hoor ik je nu roepen. Nou.. vergeet het maar. Die worden enkel langer en sporadisch wordt er wat afgestreept. Het werkt gewoon niet voor mij. Soms heb ik iemand nodig die met een zweep in de hand achter mij staat en mij dwingt iets af te maken en als ik afgeleid wordt mij een vriendelijke doch voelbare tik geeft met die zweep… of gewoon met woorden.. zwepen zijn nogal pijnlijk.. :-/
Hmm.. misschien moet ik nu toch eens beginnen met waar ik eigenlijk mee bezig had moeten zijn. Maar ja.. ik moest dit even kwijt…