Ik ben geen fotograaf… ik heb echter wel oog voor wat mooi is, voor wat uitzonderlijk zou kunnen zijn, voor momenten van emotionele uiting… maar ik vergeet de camera, ik weet niet waar het knopje is, ik krijg wat ik zie niet in mijn zoeker of ik geniet zelf zoveel van wat ik zie, ervaar en voel dat ik gewoonweg vergeet te bestaan.
Afgelopen weekend was zo’n weekend vol met van die specifieke momenten waar een fotograaf warm voor loopt. Een fantastische omgeving bij De Lievelinge (een zeer bijzondere camping in Vuren), een groep hele leuke mensen en een bijzonder en kersvers echtpaar. Er waren momenten genoeg, ik had mijn smartphone in de hand (ik heb helaas geen goed werkende camera) maar tjah…
Ik sta blijkbaar teveel in het moment…
Geen idee hoe ik het anders omschrijven moet. Ik ben jaloers op mensen die met de camera dat moment exact kunnen vangen, zodanig dat eenieder dat moment kan meebeleven. Maar ik zal dus genoegen moeten nemen met de herinneringen. Zolang die hersenpan daarboven blijft werken zal ik ze op kunnen roepen, ervan genieten. Al zal door de tand des tijds wel het een en ander vertekenen.
Overigens, de quote in de titel is schijnbaar afkomstig van Alfred Eisenstaed.