Ik kijk door het raam naar een vrijwel lege straat. Het regent weer eens. Dit jaar, 2021, worden we weer verwend met een ouderwets Nederlandse zomer. Mijn ogen zijn de laatste jaren wat slechter geworden. Ouder worden gaat gepaard met langzaam verlies van zintuigen geloof ik, maar hoe dan ook, ik kan de regen nog steeds zien. Vroeger keek ik graag naar regen. De druppels die op de ramen terechtkwamen en naar beneden meanderden volgend tot ze zich aan de onderzijde op de vensterbank aan de buitenzijde verzamelden in een klein poeltje. In dat poeltje bevond zich volgens mijn gedachtegang een hele microwereld en ik vertelde in mijn hoofd hele avonturen die je daar beleven kon. Nu herinner ik me dergelijke fantasieën slechts. Ik maak ze niet meer. Ben ik uitverteld?
Ik zie regen opspatten op asfalt, het water afgevoerd worden in rioolputten of zich verzamelen in dat wat voor mijn tuin moet doorgaan. Ik zie niet langer de werelden die kunnen zijn maar slechts een wereld die er nu is. Betwijfelend of die wereld mij wel bevalt, of het wel een wereld is waarin ik thuishoor. Maar goed, in welke wereld hoor ik dan wel thuis? En zou ik erheen kunnen verhuizen? Emigreren zoals je naar een ander land kunt vertrekken waar het gras groener lijkt of misschien wel naar een alternatieve werkelijkheid “glippen” via een trans dimensionale doorgang? Hoe dan ook, ik bevind mijzelf vooralsnog in deze werkelijkheid, in dit land, met dit gras. Al lijkt het meer op stro ondanks de hoeveelheden vocht van de afgelopen weken.
Ik adem nog maar eens diep in en uit. Geef de poes een kroel over haar kopje en draai me om. Een beker Masala Chai. Daar heb ik zin in.
Foto door Ahmed Aqtai via Pexels