Ik leef al een jaar tussen de verhuisdozen. Het is echt zo. En nee, ik ben (nog) niet verhuisd en ben niet te lui om verhuisdozen uit te pakken. Het is gewoon simpelweg een gevolg van een steeds weer opnieuw uitgestelde oplevering van een nieuwbouw woonstee… Nu kan ik schuld schuiven op de woningbouw, op de aannemer, op de oorlog en pandemie, op falende bouwvakkers en een falend beleid vanuit de overheid. Maar wat heeft dat voor nut? Het gebouw wordt er niet sneller door opgeleverd en ik loop alsmaar rond met een hoofd vol moordplannen… ik besteed mijn tijd liever creatiever. Maar goed, voor creativiteit is voor mij een rustgevende omgeving nodig. Die is er niet.
Ik fotografeer tegenwoordig. Een vriend van me schiet al bij voorbaat in de lach als ik die woorden in de mond neem (of in dit geval, de woorden typ), hij heeft het liever over het nemen van kiekjes. Fotograferen doen mensen als Erwin Olaf en al die andere grootheden der fotografie. Maar goed, ik fotografeer dus. Of althans, ik waag pogingen tot, want eerlijk gezegd ben ik nog lang geen volleerd fotograaf. Ik etaleer de resultaten op een andere website dan waar ik mijn teksten op plaats al maak ik soms gebruik van de eigen geschoten afbeeldingen om ze als illustraties bij mijn teksten te plaatsen.
Het is een heel gedoe, fotograferen. Je moet ervoor je huis uit in feite. Iets dat ik in het verleden geen enkel probleem vond. Maar ik bemerk in mij een soort van kluizenaar die het sinds de pandemie wel goed vindt zo… lekker binnenblijven. Buiten is het maar eng met enge mensen die enge ziekten met zich meebrengen of raar reageren op andere mensen. Allemaal in mijn hoofd natuurlijk, dat weet ik ook wel. De drempel overstappen, letterlijk danwel figuurlijk in dit geval, is daarentegen een stuk lastiger dan ik zou willen. Dus ik hoopte dat deze nieuwe uiting mij daarbij zou helpen. Ergens doet het dat ook wel, ik voel mij haast verplicht naar buiten te gaan en het leven vast te leggen op de gevoelige sensor (platen worden allang niet meer gebruikt in de fotografie, een enkeling die zich vastbijt in het verleden daargelaten). Maar ik merk ook dat ik steeds vaker zit te staren naar mijn camera die mij met zijn ene oog terug aanstaart. Een schuldgevoel bekruipt mij dan. Doe ik de camera wel eer aan of laat ik te veel kansen liggen om het ding te laten excelleren in waar het voor gemaakt is.
Enfin, ik doe wat ik kan, en daar zal het genoegen mee moeten nemen.
p.s. volgens de laatste berichten zit ik zeker voor half juli in mijn nieuwe woning… tot de tijd van dozen en meubels sjouwen is aangebroken kan ik alvast tijd besteden aan het vooruitwerken van die andere creatieve uiting: podcasts maken…. een nieuw seizoen van Het Oosterhouts Ommetje komt eraan. Ook al een manier om mijzelf uit mijn woning te dwingen en het buitengebeuren te ervaren 😉.