Soms zie ik lichtpuntjes, een glimpje perspectief, een zweem van licht in een verder donker universum. Dan zie ik in de verte wat wegen en deuren die ik kan bewandelen of openen. Maar meestal is het op dat vlak net wat te donker om vooruit te kunnen. En heel soms komt er iemand langs met een lantaarn die helder licht verspreidt en mij duidelijk wijst waar ik over struikel, die blinde vlekken verwijdert zodat ik weer wat kan zien waar ik voorheen alleen duisternis zag.
Ik koester die mensen. Ik zou ze willen wegstoppen in een doosje zodat ik het open kan trekken wanneer ik weer struikel, wanneer ik blinde vlekken schilder op mijn netvlies of gewoon wanneer ik hun licht weer wil aanschouwen omdat het donkere mij teveel dreigt te worden. Soms zou ik mij hun lantaarn willen toe-eigenen zodat ik niet langer afhankelijk ben van de momenten dat zij langskomen en dat ik zelf de lantaarn kan ontsteken of beter nog, de lantaarn aan kan laten.
Maar ik denk dat het beter is mijn eigen lantaarn te vinden.
Foto door Ahmed Aqtai via Pexels