Het is voorjaar. Tenminste, de zon schijnt uitbundig en het aantal graden celsius komt zeer dicht in de buurt van wat mij een prettige temperatuur lijkt. De hersenen werken overuren om alle plannen, ideeën en teksten op de juiste plaatsen te sorteren terwijl de rest van mijn lichaam schreeuwt om een stoel op een terras met mooi uitzicht. Op een glas gevuld met een heerlijke abdijbier natuurlijk.
Op een terras hangen en mensen kijken is volkssport nummer één. Of dat zou het moeten zijn naar mijn mening. Ik kan eindeloos genieten van, naast het abdijbier, al die mensen die langs komen lopen of elders op het terras zitten. Zoveel vermaak in een schijnbaar eindeloze sliert. Vermaak in de vorm van verwondering of op afstand bewondering van al die mensen met hun manieren, de verschillen in uiterlijk en schier onuitputtelijk vermogen om anderen te verbazen met kledingkeuze of gedrag.
Voyeurisme.
Nee, niet de letterlijke betekenis waarin lustgevoelens hoogtij vieren. Maar de vorm waar je op heimelijke wijze kunt genieten van al die verscheidenheid van mensen. Niets is zo leuk dan samen met een aantal mede fans van het menselijk bestaan de wereld die aan je voorbij trekt te aanschouwen. Soms kreten van verwondering uitstotend, soms kreten van verbazing onderdrukkend en weer andere momenten stilzwijgend vol bewondering te kijken naar een zichzelf overtreffende natuur. En voor je denkt, bah, wat een pervers heerschap weer, zowel mannen als vrouwen maken zich schuldig aan dit onschuldige vermaak.
Maar heel eerlijk, als ik zelf daar langs zou moeten lopen kies ik zorgvuldig een route uit die mij ver van terrassen houdt.
Sinds mijn gehoor minder is ontloop ik drukte.
Het terras in mijn tuin bevalt mij prima.
Laat mij maar kijken naar de vogeltjes.
Vrolijke voorjaarsgroet,
Om eerlijk te zijn:
Ik zie graag goed en wel uitziende mensen (=dames) flaneren. Zo van ‘wat ik allemaal niet heb’ en ‘er blijft wat te wensen over’ …… tot vermoeienis toe. Dit al jong aangeleerde behaviour slijt toch kennelijk moeilijk, in de loop van al die jaren. Het relativeren lukt mij al iets beter, en er is hoop op een nieuwe en objectievere kijk! Het gaat lukken, vooral wanneer nieuwe inzichten zich aandienen.
Ach ja….” een man is zo jong al hij zich voelt” (had ik elders reeds vermeld).
Oh nee,……ben beslist niet frustrated. Of toch wel? Nee hoor, inzichten zat! L E E F & G E N I E T !!