Hoog boven me tikken de takken tegen elkaar, in beweging gebracht door een stevige westenwind. Op mijn, door bebouwing en begroeiing, beschutte niveau is het kalm, slechts een briesje zo nu en dan. Het is fris, zoals het in de winter betaamt.
Deze korte wandeling brengt kleur op mijn wangen en het is goed om er even uit te zijn na mijzelf dagen te hebben opgesloten. Ik zou een goede kluizenaar zijn vrees ik. Toch zeker met de geneugten van het moderne leven waarin je alles wat je hebben wil thuisbezorgd kunt krijgen. Gelukkig wil ik niet zoveel.
Voor nu is het goed dat ik weer even buiten ben en eenmaal thuis pak ik een heerlijke kop thee om op te warmen. Dan is het weer tijd om kluizenaartje te spelen tot de volgende drang om te wandelen zich aandient…