We plannen en agenderen, leggen onszelf vast en committeren. We volgen de uitgezette lijnen binnen de kaders die anderen hebben gesteld en zijn trots op het bereiken van het op voorhand bepaalde doel. We leven onze levens op efficiënte wijze. We gebruiken de agenda als schild tegen ongeplande en wellicht ongewenste gebeurtenissen. L’homo agendae… ofzoiets…
We verliezen het meanderen, het ontdekken door doelloos wandelen in richtingen die onze voeten bepalen. We raken het spontane kwijt omdat het rigide systeem om ons heen het niet toelaat en wij ons langzaam maar zeker met dat systeem vereenzelvigen. Een systeem dat enkel bestaat om te kunnen controleren, beheersen en calculeren, een systeem dat slechts ten dienste van ons diende te staan maar nu ons allen dicteert, zelfs hen die dit systeem beheren en er zich van bedienen. Alomvattend, alomtegenwoordig en vooral alles overheersend.
Intussen groeit het verlangen naar vrijheid en zelfbeschikking. Tot het uit zijn voegen barst.
UIT HET VUISTJE
Als de wirwar
uitgroeit tot ‘war’
Als de natuur van zich laat horen
als nooit tevoren
Als de mens tegen beter weten in
zijn toekomst verzint
(Want dit doen we
de geschiedenis kennende)
Wordt vanzelfsprekend
met gewoontes afgerekend
En begeven we ons met ons al
in een gigantische val
Van hoog naar laag
of anders wel in een hinderlaag