Als ik schrijf leef ik. Ik droom woorden op maagdelijk wit papier of wit scherm en geniet van de uitwerking op mijn eigen gemoed. Ik plaats leestekens op de juiste plaats en soms ook op de verkeerde. Ik spel mijn woorden perfect en vaak ook verkeerd. Ik leef mij uit in uitdrukkingen en gezegden, in spreektaal en literair geveinsd proza. Ik speel met taal. Ik leef mijn taal.
Ik verwoord mijn gemoedstoestand. Vaak donker, soms licht, soms speels en een enkele keer ondeugend. Ik verdrijf donkere wolken als ik schrijven kan en ik huppel op een zonovergoten gouden weg naar een beter bestaan. Nee, niet een materialistisch bestaan, niet de gouden bergen van grote auto’s, dure huizen met dito inrichting. Een beter bestaan voor mijzelf. Waarin de verhalen in mij aan papier (of bits en bytes) zijn toevertrouwd. Waarin, goed of slecht, mijn teksten naar buiten zijn gebracht. Al zijn ze dan soms nog opgesloten in de veilige omgeving van mijn eigen digitale kerker.
Ik leef als ik mij uiten kan. Als ik ruimte kan maken door de wervelingen in mijn hoofd toe te vertrouwen aan papier of scherm. Als er daardoor ruimte ontstaat voor de wervelingen in mijn hart.
Bijbehorende podcast: https://soundcloud.com/waltherligtvoet/wervelingen
Afbeelding: via Pixabay