De schrijver is stil. Het hoofd kent teveel stromen om te kunnen focussen op een enkel verhaal en er is geen onderscheid tussen onder, boven, euforie of depressie. Er is alleen maar een stoïcijns ondergaan van al het gewoel. Een terugkerend patroon in zijn leven.
Dit geldt dan ook voor al het andere. De foto’s, de podcasts, de ideeën die zich in het hoofd schuilhouden tot de storm gaat liggen en er ruimte is voor ze om weer tevoorschijn te komen en de aandacht op te eisen die ze verdienen. Soms steken ze even de kop op om te zien of die ruimte er al is, intussen aanhoudend aandringen op interventie om de storm te laten luwen. Maar interventie is onmogelijk. Zelfs de schrijver kan het niet stoppen. Het brein en de ziel worstelen zich een weg door emoties en gevoelens met de storm als gevolg. Een macht waartegen zelfs de grootste mens niet is opgewassen.
Maar er zal weer rust en ruimte komen. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. Ervaringen uit het verleden duiden erop. Maar ja. Dat is nog geen garantie voor het heden, laat staan de toekomst.
Herkenbaar!
Het lijken verloren jaren, maar het heeft een doel, nl. het ’transformeren’. Dit merk je pas op aan de eindstreep van het gepuzzel. Gedegen processen gaan erg traag maar gestaag en zijn nauwelijks te beïnvloeden. Een nieuw blikveld openbaart zich. Belangrijke ankerpunten komen te vervallen; nieuwe visies vragen de aandacht.
Zoiets… hopelijk snel weer voorbij 😉