Het is nu bijna drie jaar geleden dat ik te horen kreeg dat ik met mijn interesse in schrijven “iets” moest gaan doen. In die drie jaar heb ik aardig wat geschreven, gelezen over schrijven en ook gepubliceerd. Maar ik ben nog lang geen professionele schrijver. Zeker niet voor mijn gevoel.
Deels is dat te wijten aan perfectionisme. Deels is het te wijten aan een gevoel dat in de psychische wetenschap het imposter syndrome of bedriegers syndroom wordt genoemd. Het zou mij niet verbazen als het een met het ander in verbinding zou staan. Ik ben echter geen psycholoog dus pin mij er niet op vast alsjeblieft. Hoe het ook zij, het weerhoudt mij ervan om daadwerkelijk verder te komen met het proza schrijven. Korte verhalen en gedichten zoals welke hier op mijn site te vinden zijn willen (of in ieder geval; wilden) met enige regelmaat nog wel lukken maar het grotere werk verlamt me zowat. Een haast irrationele angst weerhoudt me om door te zetten. Ik twijfel aan mijn eigen kunnen, ik ben enorm kritisch op wat ik produceer, en durf het haast niet te laten lezen. Eerlijk gezegd is het zo met alles gesteld wat de laatste tijd uit mijn pen komt. Herkenbaar is het wel. Ik heb dergelijke fases in de afgelopen drie jaar al eerder gehad en ook beschreven. En altijd lukt het me weer om er bovenop te komen. Maar om de een of andere reden lukt het me niet om de huidige blokkade te doorbreken. Ik lijk me alleen maar te focussen op wat ik nu mijn gebrekkige kwaliteit noem.
Een pauze is misschien ook niet zo’n slecht idee.
Bemoedigende groet,
Misschien dan toch een geval van ‘oplichterssyndroom’ waarover je het had in “Oplichter” dd. 28 juni 2018? Je komt er immers weer op terug.
Kennelijk een ander terugkerend fenomeen wat zich opdringt veroorzakend dit writers-block??
Succes met de analyse!
Groet, Hans.