Sinds de afgelopen week zijn er op mijn tijdlijn twee mensen minder te vinden. Mensen die hart hadden voor kunst, cultuur en zich op hun manier hard maakten om het te behouden danwel te verbeteren.
Mensen zoals zij die op de achtergrond hun eigen gang gaan, hun passie uitoefenen en anderen daarin enthousiasmeren om meer te doen. Hetzij als consument, hetzij als producent. Mensen die anderen wisten te prikkelen, zonder daarbij harde woorden te schuwen. Die diepgravend anderen wisten te openen en meer te laten vertellen over wat hen doet bewegen.
Mensen zoals zij zijn de afgelopen jaren wel vaker verdwenen uit mijn tijdlijn. Ziekte, ouderdom, gemaakte keuzes of ongevallen, het maakt niet uit hoe. Ze worden gemist.
Stilte en leegte op de plekken die zij innamen in mijn hoofd boordevol gezichten, boordevol meningen en geluiden. Stilte en leegte die, ondanks die overvloed aan gezichten, meningen en geluiden, merkbaar zijn. Ze voegen zich bij de anderen die ook nimmer meer hun stem laten horen. Voor altijd ergens in de mist van mijn verleden zoals bij alle mensen die hen gekend hebben, bij alle mensen die zij aangeraakt hebben tijdens hun leven. Al zal dat bij hen die hen het meest nastonden wel anders zijn.
Soms zijn ze nog zichtbaar in een vluchtige herinnering, wakker geschud door een foto, een stukje online tekst of een gedeelde datum, geluid of geur. Kortstondige momenten die me met een glimlach verder doen gaan, al is het gemis dan weer even voelbaar aanwezig voordat ook dat gevoel weer door de mist opgeslokt wordt. Het zijn die momenten die mij dan weer wat extra energie geven door te gaan met wat ik nastreef, met mijn passie.
Rust zacht Guido, rust zacht Eloy.
Afbeelding: Schilderij van Leonid Afremov – The way to the fog