Er zijn van die dagen dat je even niet meer weet welke dag van de week het is, hoe laat het is of wat er ook alweer op je te-doen-lijstje staat. Van die dagen dat je lummelt, luiert, aanrommelt, terwijl er weliswaar ergens in je achterhoofd iets piept alsof je iets aan het vergeten bent, zonder dat je acht slaat op doelen of deadlines of anderszins pressende zaken.
Zo’n eerste zomerse dag is er zo eentje. Zon, lachende mensen, buitenleven, net te warm voor een jasje, precies goed voor een softijs. Een camera mee (voor het geval dat) en wandelen maar. Je lijf weer in beweging dat al na tien minuten zeurt om pauze want niets meer gewend na maanden van binnen hangen. Dat idee. Een zoektocht naar zitplaats, een uitkijkplekje zonder zichtbaarheid. Onverrichter zake weer terug. Een kringloopwinkel in, je weet maar nooit wat voor pareltje je vindt tussen de rommel. Een godsvermogen voor een ijsje betalen en door het park weer terug, even stilstaand bij de nog niet zo lang geleden opgeleverde speeltuin die gezien de drukte al veel eerder had mogen komen. En weer door richting het balkon waar je omgevallen wasrek op je ligt te wachten. De was gelukkig nog vastgepind aan de lijnen.
En dan een stukje schrijven…
Foto door Nitin Dhumal.
Klinkt als een welbestede zaterdag …..