Zwijgen

Ik zwijg terwijl de wereld brandt. Niet omdat ik niets wil zeggen of omdat het mijn plaats niet zou zijn. Nee, ik zwijg omdat ik niet weet wat ik moet zeggen. Want wat kan ik zeggen over misdeeld zijn, over discriminatie, over ongelijkheid. Ik ben niet misdeeld, wordt niet gediscrimineerd, voel geen ongelijkheid. Ik weet niet hoe dat alles voelen zou. Ik loop geen risico op onnodig geweld door mijn huidskleur. Ik hoef niet bang te zijn niet aangenomen te worden vanwege de schrijfwijze of klank van mijn naam. Ik hoef niet angstig te zijn om geweigerd te worden aan deuren of genegeerd te worden bij tellingen. Ik ben wit, man en van middelbare leeftijd. Ik heb privileges die anderen nooit hebben zullen in een maatschappij zoals de huidige.

Ik ben mij daar pijnlijk van bewust.

Ik zwijg niet omdat ik zwijgen wil. Ik zwijg omdat ik niets zeggen kan. Ik weet niet hoe ik mijn emoties onder woorden moet brengen als ik zie hoe iemand vermoord wordt onder het mom van verzet tijdens arrestatie. Ik weet niet hoe ik mijn woede uiten moet als ik hoor dat iemand, met kwalificaties die beter zijn dan de mijne, niet wordt aangenomen omdat zijn naam Noord-Afrikaanse afkomst verraadt. Ik begrijp niet hoe twee minnende, liefhebbende of zoenende mensen worden verafschuwd, enkel en alleen omdat zij hetzelfde geslacht hebben. Ik heb geen woorden voor die zaken die mij zo wereldvreemd overkomen.

Ik ben mij daar pijnlijk van bewust.

Ik zwijg… omdat ik gewoon niet weet waar te beginnen.