Soms verlang ik wel eens naar toen, toen de dagen
nog kort leken maar de nachten des te langer duurden.
De vrijheid van het op jezelf wonen teveel was maar
de ophokplicht van thuis teveel cellen kende.
Er was alleen nu en morgen was slechts een vage gedachte
gekoppeld aan welk dranklokaal er dan open zou zijn
en welke vrienden er wellicht zouden hangen. Vage gezichten
die niet langer meer bekend zijn, nu morgen steeds vaster
in beeld lijkt en verder nog. Nu geleefd wordt van uitbetaling
tot uitbetaling in de hoop dat er iets meer staat
dan er uitgaat terwijl succes afgemeten wordt in hoe snel van
0 tot 100 wordt geaccelereerd, hoeveel kamers het huis heeft
of hoe vaak het huisdier naar een pension moet. Terwijl nu de jaren
sneller lijken te gaan dan de dagen die toen werden geteld.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Gerelateerd
