De zwarte roos

De stilte groeit, onstuitbaar, onwrikbaar. 
En alleen daar waar de zwarte roos bloeit 
waar velden vol passie zijn vervangen 
door dor hout en er niets meer te melden
valt voor de achterwacht.

Waar leven is gepasseerd en willoosheid 
zijn intrede doet, als rust gemaskeerd, 
de wil tot leven tot stilte maant en al 
het licht verdrijft uit een hart en ziel 
zonder enige macht.

Alleen daar, waar de roos tot volle 
wasdom komt en haar werk ten uitvoer 
brengt, alleen daar kan ik mijzelf zijn, zonder 
de ogen van anderen op mij gericht.

Alleen daar vertoef ik dicht bij jou.

Alleen daar kan ik je ontvangen.

Om je voor altijd te verliezen.