Daar sta je dan
Verdwaasd op het perron
De vertrekkende trein nakijkend
Die je niet meer halen kan
Dezelfde blik als toen, op het balkon
Je hart naar hem reikend
Verdwenen is je lief
Voor altijd vertrokken naar andere oorden
En als een dief
Nam hij je hart mee
terwijl jullie tot elkaar behoorden
Wat één was is nu weer twee
Teleurgesteld laat je het hoofd hangen
Verlaten op een ijskoud leeg station
Je liefde voor altijd bevroren
Niet in staat tot het verwoorden van je verlangen
de leegte die weer terug is van toen het begon
en nu weer een nieuwe kracht moet aanboren
De plannen die je smeedt
om terug te krijgen wat je hebt verloren
De woorden die je zo erg meed
die je nimmer wilde horen
nog naklinkend in je oren
Maar je meed nog meer
want ook de woorden van liefde
legde je naast je neer
je sprak ze niet meer uit
en het leek alsof je het niet bliefde
ook al ging je hart nog zo tekeer
uit je mond kwam geen geluid
Maar je weet het zeker
vastberaden mijd je deze gifbeker
deze liefde is voor jou bestemd
en je laat hem nooit meer gaan
je zult laten zien dat jij ongeremd
een reden bent voor zijn bestaan
(walther ligtvoet 7 februari 2017)
Wat dramatisch. Schrijf je hier nu vanuit ‘de vrouw’ of gaat het om een mannenliefde. Lijkt mij mooi dit ook heel gedragen te horen voordragen.
groet, Maijke.
Dit is vanuit de vrouw geschreven. Inspiratie kwam door een vrouw die ik op het perron zag staan, verslagen een net vertrekkende trein nakijkend..