we worden op deze wereld geworpen zonder vrees
zonder begeleiding en zonder handleiding
vanaf het verlaten van de baarmoeder zijn we wees
al hebben we ouders, ze begrijpen ons niet
noch zullen ze het ooit kunnen
mentaal zijn we alleen en zullen ons enkel voeden
met hun liefde en warmte zolang het ons is gegund
Onze eerste stappen zetten we buiten bereik van camera
of het gezichtsveld
we oefenen in stilte en verrassen ze wanneer wij klaar zijn
we kirren terwijl we wankelend voet voor voet verzetten
de eerste schreden op dat levenspad zijn dan allang gezet
We eten ons groentepapje tot we klaar zijn voor het echte werk
dan begint de reis pas echt en vullen we het huis met gekrijs
tot die eerste geglazuurde vierkantjes het bloedrood verlaten
tijd voor het verscheuren van vlees, al dan niet dierlijk
we zetten de tanden erin en malen het terwijl we woordjes leren
tekens herkennen of rijtjes met getallen in ons hoofd stampen
tot het moment dat de hormonen ons attenderen op het bestaan
van geslachtsdelen
we beginnen ze te verkennen met hand, oog, tong en neus
tot we beseffen dat die penis van de een in het gat van de ander moet
of besluiten dat dat gedoe er niets toe doet en ons afkeren
van de handelingen van reproductie zonder het doel te reproduceren
we kiezen onze verslaving, of dat nu chemisch of valutair is
we knechten ons aan alcohol of andere dampen of de heteluchtbalgen
van krijtwit gestreept grijs pak
we volgen de tekstballonnen van politici uit elk willekeurig deel van het spectrum
van links naar rechts, van rood, naar blauw, naar grijs
we denken vrij te leven maar vergeten dat we gedirigeerd worden
geregisseerd door miljoenen marketeers, sociologen en agogen
dogma’s geïndoctrineerd terwijl we vermaakt worden door sport en spel
we raken onze haren kwijt maar willen wild blijven en kiezen
een kuiken voor achterop de motor of naast ons in de dameskapperscabrio
ontkennen onze falende lichamen en kiezen het hazenpad
op weg naar onze vergeten jeugd die we nooit waardeerden
tot we ze ontgroeiden
voor je het weet zitten we allemaal in een ouwelullenkoor
of een oude taartentheekrans
Niemand ontspringt die dans en komt een keer aan de beurt
in zijn of haar vermaledijde leven
we zijn nu eenmaal ertoe gedwongen te accepteren dat het eindig is