Gerafelde dagen

gerafeld is het, warrig en soms mist zo dicht dat je niets kunt zien. 
dolend door de dag, een maaltijd hier, een tv serie daar, een e-mailtje, 
gesprekken vergeten nog voor ze zijn beëindigd en beelden vervagen 
terwijl je ze bekijkt.

stap voor stap zoek je de weg terug naar toen alles nog heel was 
en heldere kijkers de wereld bezagen in al haar pracht en ellende. 
dromend van toekomsten die inmiddels al ver in het verleden liggen 
en nu wanen najagend die hun plaats hebben ingenomen.

soms is er een moment van klaarheid. Maar de tranen die daardoor 
biggelen vallen op de grond zonder het besef waarom ze gelaten zijn. 
een lach op het gezicht maar de ogen weten niet waarom er gelachen 
wordt, waarom er vreugde is of verdriet. Het wisselt te snel.

en dan, dan is er het zwart van de nacht waarin gerust wordt, 
puzzelstukjes op een plaats worden geramd zodat de ochtend weer start 
met gebroken herinneringen, fragmenten die niet bij elkaar horen.

het is slechts een dag geleden maar het had net zo goed de oudheid kunnen zijn.