Koffiemomentje

Voor hen die mij kennen

Laten we doen alsof we elkaar nooit ontmoet hebben. Laten we doen alsof ik een vreemde ben. Een man die voorbijloopt op straat. De ogen gericht op de grond voor hem. Zachtjes mompelend, onverstaanbaar.

Zou je hem aanspreken? Een blik waardig gunnen? Een blijk van medemenselijkheid?

Laten we doen alsof we elkaar aan durven te kijken. Laten we doen alsof we contact zoeken. Een man die voorbijloopt op straat. De ogen gericht op jouw ogen. Zwijgend, van binnen gillend.

Zou je hem vragen hoe het gaat? Zou je zijn ogen onderzoeken? Een blik van herkenning?

Laten we doen alsof we samen een kop koffie drinken. Laten we doen alsof we er van kunnen genieten, de koffie, het gezelschap. De ogen gericht op elkaar. Pratend, lachend en genietend.

Zou je het overdoen? Een tweede keer? Een derde keer misschien?

Laten we dat doen. Elke week een keer. Een uurtje van onze tijd echt contact maken. Geen vragen, geen verplichtingen. Gewoon elkaar.

Laten we doen alsof het altijd zo is geweest.