Ode aan een stationsklok

de rust die uitgaat
van een tikkende klok
tempert het ritme van mijn lichaam

alsof het hart wil samengaan
versmelten met de wijzerplaat
het bonzen als begeleiding
van de draaiingen
van grote en kleine armen

iedere minuut opeenvolgend
zoals mijn ademteugen

alsof de wereld buiten
er even niet meer toe doet
en het totale leven even
beperkt is tot het heden
binnen deze vier muren

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven

Gelieve mijn rechten te respecteren.