Oktobergemoed

als de nacht
donker rollend
doch teder zacht 
de kamer vult

en het licht
zijn toevlucht zoekt 
in de barsten
van het bestaan

wentel ik mij
in de zachte mantel
van alcohol

mijn zwarte hond
strelend door zijn
weerbarstig haar

om hem te zien groeien
tot de kamer gevuld
is met zijn stinkend lijf

de adem bedwelmend
zoals het gouden vocht 
in het glas in mijn hand
mijn gedachten overstemd

en zwelg me dan
in de zoute stromen 
op mijn gelaat

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven

Gelieve mijn rechten te respecteren.