Ongehoorde Symfonie

‘Er gloort altijd licht aan de horizon’ zei mijn moeder zaliger,
maar voor een donker gemoed is dat niet zeker,

zoals niets zeker is in het leven. Maar de lucht kan zo donker
niet zijn of er is toch een straaltje zonneschijn dat

doorwerkt in een overwerkt brein. Een glimpje van een toekomst
waar meer is dan treurnis, waar lach en oogopslag

vol warmte het hart weer vullen kan. Waar je als mens weer
leert te leven door slechts een ogenblik toe te geven

aan de verlokkingen van liefde. Waar muziek doorklinkt in
de woorden van een geliefde en akkoorden

aan gevoelige snaren ontlokt worden in een symfonie
tot op heden ongehoord.