Die enkele keer dat hij op zijn
knieën zit en bidt, zoals zijn
moeder hem vroeger leerde,
is niet voldoende dacht hij.
Misschien moest hij toch maar
eens ter biecht gaan en zijn
zonden belijden. Met het
verglijden van de tijd
is dat einde en dat oordeel
toch wat beangstigender
geworden. Maar met enig geluk
rolt hij er zo doorheen
zoals zijn hele leven al overal
doorheen rollen was
alsof er geen rem bestond, geen
drempel of tegenspoed.
Misschien was dit wel zijn hemel
en wacht hem daar slechts de hel.
Afbeelding van Alexas_Fotos via Pixabay
Zwarte climax!
Onverwacht!
✍
Walther.. .2e keer mijn reactie:
Zwarte climax….
Onverwacht!