ik leef volgens regels die anderen niet lijken te herkennen
normen en waarden die verloren zijn gegaan in de maalstroom
van vooruitgangsdenken en groei-economie
compassie en empathie zijn vreemde woorden in een samenleving
waarin het ik centraal staat en waar wereldleiders zichzelf
als doel stellen om een natie te leiden
waarin lijden niet meer gezien wordt, slechts een voetnoot
in een nieuwsoverzicht dat elke dag anders en toch hetzelfde is
sensatie de boventoon voert in superlatieven en niet ter zake doende metaforen
ik kan slecht hopen op een plaats in de Tardis die reist naar tijden
van weleer, waarin de wereld nog weids is, nieuws al oudbakken is
nog voor het mijn ogen en oren bereiken kan en ik het slechts
schouderophalend ver van mijn bed kan werpen
want wat ben ik anders dan een anomalie in het tijdsgewricht
een weeffout in het tijdstapijt