Het met rijp overdekte gras kraakte onder zijn voeten. Het water van het kanaal waar hij langsliep was vrijwel stil op de verstoringen na die door de watervogels werd veroorzaakt. Het was een mooie februari ochtend, fris maar zonnig en bijna geen wind. Heerlijk wandelweer dus om zijn hoofd te legen.
Althans, een poging daartoe te wagen want zijn hoofd leeg? Dat gaat nooit gebeuren. Daarvoor gaat er teveel in om. Maar vandaag was het wel hard nodig om ruimte te krijgen. Net iets meer dan een week geleden liep zijn relatie spaak. Een relatie van bijna een jaar met een vrouw die hem heel dierbaar is. Helaas mocht het niet zo zijn. Ze heeft teveel issues.. teveel persoonlijke demonen. “Ik ben geen relatiemateriaal!” had ze gezegd. “Jij verdient juist iemand die lief is voor je.” Tjah.. wat doe je dan? Ze verbrak de relatie om de juiste redenen in ieder geval. Ze wil werken aan zichzelf en kan daar gewoonweg geen relatie bij gebruiken. Iemand aan wie ze ook energie moest besteden. En die had ze al zo weinig.
Liefde… een raar iets…
Hij vroeg zich af of dit de werkelijke reden was. Ook al zijn er geen redenen om aan te nemen van niet, die twijfel is er wel. Maar feit blijft dat de relatie voorbij is. Hij kon geen enkele reden bedenken om de relatie te behouden anders dan zijn eigen egoïstische reden haar niet kwijt te willen raken. Maar zij had ruimte en tijd nodig voor zichzelf. En dat was dat.
Wat waren de vijf stadia van rouw ook al weer? Oh ja.. ontkenning, boosheid, gevecht, depressie en aanvaarding. Nou.. hij doorliep ze alle vijf hoor. Tegelijkertijd! Damn.. wat is het een chaos in zijn hoofd. Vandaar ook de noodzaak van die wandeling… er is tijd nodig en ruimte en rust. Maar met thuiszitten komt er dat niet zo van.. ja.. tijd natuurlijk wel maar ruimte en rust niet. Allerlei gedachten komen op en gaan weer weg. En dat continue! Herinneringen aan betere tijden samen, jaloerse gedachten over dat ze misschien iemand anders heeft, schuldgevoel omdat hij ze niet heeft kunnen helpen, verlangen naar haar lichaam, verdriet over het verlies van een mooie liefde. Alles wat je maar bedenken kon schiet door zijn hoofd. Maar rust.. dat was dus niet in zijn hoofd. Ja.. ’s nachts.. dan sliep hij als een blok en gelukkig niet teveel wakker dus de andere dag wel uitgerust maar dan begon het weer..
Natuurlijk gunt hij haar de door haar zo gewenste ruimte. Zover gaat zijn liefde voor haar echt wel. “Ik wil je gelukkig zien mijn liefste. Is het niet met mij dan maar met een ander” had hij haar gezegd. En hij meende het ook. Dat het nu dus niet met hem gaat zijn doet hem pijn maar hij staat nog steeds achter zijn woorden. Het zal eventjes pijn doen.. na verloop van tijd zal dat slijten en komt er misschien weer ruimte voor een andere liefde. En zo niet, dan pech gehad.
Hij staat even stil. Kijkt naar het kanaal. Het water stroomt gestaag door. De sluis iets verderop is net weer opengegaan en een vrachtschip vol oud ijzer passeert. Hij kijkt ernaar met een vorm van verlangen. Wat lijkt het toch een rustige baan, binnenvaartschipper. Natuurlijk.. hij kent heus wel de verhalen van noodlijdende schippers en het zware bestaan vanwege de lage inkomsten. En bovendien was het een zwervend bestaan. Weinigen hadden echt een vast honk. Ja, een huis aan wal was er vaak wel maar dat was meestal niet een thuis. Thuis is het schip.
Werk.. ook zo iets.. jeetje.. alweer bijna drie maanden zonder werk. En geen concreet uitzicht op een baan. Goed, weliswaar zelfverkozen want hij kon echt niet meer onder die baas werken maar het was toch allemaal anders verlopen dan hij had voorzien of gepland. Toen hij de vaststellingsovereenkomst ondertekende die hem zijn vrijheid weer teruggaf was het zijn doel geweest om te verhuizen en werk te zoeken in de regio waar zijn vriendin woonde. Gelderland.. en dan met name Arnhem. Zo mooi die omgeving daar. Hij had er al eerder naartoe gewild maar nu had hij een reden! Had.. want ja.. zijn relatie is stuk nu. okay.. het kan nog steeds natuurlijk. Er is niets wat hem belet die stap zelf alsnog te nemen. Maar iets in hem hield hem toch tegen.
Ahh.. Arnhem.. mooie en leuke winkelstad met unieke verrassende winkeltjes, mooie wijken in het stadscentrum, opkomend zoals het Spijkerkwartier met zijn verborgen publieke tuintjes. Mooie glooiende heuvels in en om de stad, prachtige bossen.. De Veluwe uiteraard.
Klein Berlijn word de stad ook wel genoemd. En terecht.. Zoveel te doen op het gebied van kunst en cultuur maar ook een arbeidersverleden. En de hackerspace Hack42. Hij zou er echt eens moeten gaan kijken. Als computertechneut moet hij daar toch wel zijn hart op kunnen halen. En zijn liefde voor het dierenleven kan hij goed ophalen in Burger’s Zoo. Ja.. Burger’s Zoo.. daar heeft hij ook aardig wat herinneringen liggen met zijn verloren geliefde.
Ja! Dat was het! Dat hield hem tegen! Ze zouden daar samen gaan komen. Hij zou er werk vinden en een huis en zij zou ter zijner tijd bij hem komen wonen met haar jongste zoon. Ze hadden samen de stad verkend waaronder die verborgen tuintjes gezocht in het Spijkerkwartier en in de stad gewinkeld. Dat is het hem.. hmm.. hoe daarmee om te gaan. Om nu om deze reden de stad de rug toe te keren lijkt hem onzin. Hij was al eerder gecharmeerd van Arnhem en haar omgeving. ‘Weet je.. ik moet dit gewoon doen’ dacht hij. ‘Ik moet mij niet tegen laten houden door het verleden maar een toekomst opbouwen.. voor mezelf.’
Hij wandelt verder. De zon warmt hem iets op en ondanks de lage temperatuur is het heerlijk. Te koud om op een bankje te gaan zitten maar verder fantastisch weer. Hij passeert een mooie woning op dit vrij leeg schiereilandje. Een oude boerderij verbouwd tot woonhuis. Vogels fluiten en kraaien krassen maar verder is het stil. Het motorgeluid van het langzaam verwijderende vrachtschip is bijna niet meer te horen. Tijd om terug te gaan. Terug naar het lege huis maar hij heeft zin in koffie. En wat warmte zou ook niet erg zijn. Hij zet een flinke pas in en loopt langs dezelfde route terug. Onderweg zijn gedachten gaand over alles wat er in hem opkomt. Mijmerend, maar wel een stuk lekkerder in zijn vel zittend. De wandeling in het zonlicht heeft hem goed gedaan.
(walther ligtvoet, 17-02-2016)