In het kleine kamertje in het verpleeghuisappartement was het zeer rustig. Je hoorde enkel het tikken van de breinaalden en de wijzers van de klok en af en toe het omslaan van een bladzijde. Oma Jo keek eens op van haar breiwerk. Ze wisselde even van breinaald en ging verder terwijl ze in de richting van kleine Tim keek. Tim was een leergierig kind. Elf jaar alweer. Wie had dat gedacht. Dat ze nog zo lang kon genieten van haar achterkleinkinderen. Ze was gezegend met een redelijk goede gezondheid en hoge leeftijd. Daarbij een hechte familie die bovendien allemaal nogal jong kinderen namen. Tim zag ze het meest. Hij kwam graag bij haar had hij eens gezegd. Hier kon hij tenminste rustig lezen. Nou, dat mocht hij hoor. Wanneer hij maar wilde.
De klok in de kleine woonkamer sloeg drie uur. Tijd voor een kop thee voor haarzelf en een glas chocolademelk voor Tim. Met koekjes natuurlijk. Ze legde haar breiwerk neer, stond op en liep naar het kleine keukentje. Ze was best blij met dit appartement. Verpleeghuizen hadden vroeger toch een andere uitstraling zullen we maar zeggen. Nu kon ze in alle rust en privacy genieten van het uitzicht op het parkachtige landschap en kreeg ze hulp en ondersteuning. Natuurlijk had ze kwaaltjes. Diabetes had ervoor gezorgd dat er wat open wonden waren op haar benen en soms moest ze ’s nachts ook verzorging hebben vanwege haar longen. Maar over het algemeen genomen ging het goed. Overdag had ze nog geen zuurstof nodig in ieder geval.
Ze trok de koelkast open en pakte het pak chocolademelk. Ze greep een glas van het aanrecht en schonk dit vol. Uit een keukenkastje pakte ze de koektrommel. Koekjes gebakken door haar dochter. De oma van Tim. Hij was er dol op. Zowel op de koekjes als op zijn oma trouwens. Ze legde er een paar van op een bordje en stiefelde met het glas chocolademelk en het bordje vol koekjes naar de tafel. Daar aangekomen keek Tim op van zijn boek.
“Oh.. lekker! Koekjes van oma!” riep hij uit.
Oma Jo glimlachte en gaf het heerlijke joch een aai over zijn bol. Ze draaide zich om en liep naar het keukentje om voor zichzelf een kop thee te zetten.
“Oma Jo? Leest u weleens in een boek?” vroeg Tim haar.
“Vroeger wel jongen. Maar tegenwoordig lukt lezen niet goed meer. Soms luister ik wel eens een luisterboek maar die duren me vaak te lang.”
“Jammer hoor. Zo leuk dat lezen.”
“Ik merk het ja. Je bent goed in het boek gedoken.”
“Ja. Het is een heel mooi verhaal. Zal ik het u vertellen? Niet alles hoor.. ik ben nog niet aan het einde.”
“Natuurlijk. Maar wacht even tot ik thee heb. Dan kom ik bij je zitten.”
Nadat ze thee had gezet en ingeschonken ging ze bij Tim zitten. Die was alweer in het boek aan het lezen. Maar toen ze zat keek hij op en begon te vertellen op zijn eigen unieke manier.
“Nou kijk oma Jo. Het boek is een heel speciaal boek. Het gaat over elfen en die komen allerlei avonturen tegen en die gaan dan vechten en soms maken ze nieuwe vrienden en dan gaan ze samen met die vrienden vechten tegen gemene monsters en andere wezens.”
“Nou nou.. dat is nogal veel vechten als ik je zo hoor.”
“Nee hoor want ze maken ook muziek en feest en veel plezier en dansen graag in het maanlicht.”
“Dat klinkt als een heel leuk deel van hun leven. Dat vechten niet maar dat plezier maken wel.”
“Nou.. dat is maar saai hoor. Maar nu ben ik bij een heel leuk stuk. Ze hebben een nieuwe vriend. Een centrr.. sentouwer.? Centaur!”
“Wat is dat?”
“Half mens, half paard. Meestal heel erg sterk en gevaarlijk maar deze is de vriend geworden van Wilg. Oh, Wilg is de naam van de leidster van de elfen die op zoek zijn naar een magisch zwaard. Dan kunnen ze de gemene leider van de orcen stoppen.”
“Nou nou.. half mens, half paard, magisch zwaard en orcen.. het is me wel wat Tim.”
“Ja.. en die centaur gaat ze dus helpen met die zoektocht. Ze zijn nu omsingeld door orcen die hun willen doden en de centaur komt ze te hulp en helpt de elfen met het overwinnen van de orcen en hij heeft net de leider van orcen gedood met een hele sterke zwaardslag. En nu weten de orcen even niet wat ze moeten doen en komt Wilg in actie. Daar ben ik nu. Spannend hoor oma Jo.”
En met die woorden duikt Tim weer in zijn boek. Oma Jo kijkt hem glimlachend aan. Wat heerlijk zoals die jongen vol enthousiasme kan vertellen. Het zijn niet haar soort verhalen maar zo fijn om te zien hoe zijn fantasie geprikkeld wordt. Hoe hij zo in zo’n boek opgaat. Leeftijdgenootjes zien alleen maar schermen. Maar Tim niet. Tim leest.
Ze pakt haar breiwerk weer op en gaat verder aan de trui. Een trui voor Tim. Met een leuke afbeelding van een elf. Zoals hij gevraagd had en zij met liefde voor hem breien zou.
Dit verhaal is naar aanleiding van een uitdaging van Jos. Het moest de woorden Wilg, breinaald en centaur bevatten. Lijkt me dat het gelukt is ;-).