Kort Verhaal: Oscar

Durghar kijkt op. Hij ziet Metaxa op zich afkomen met geheven handen middenin een spreuk. Snel duikt hij opzij, juist op tijd om de vuurbol die zij heeft opgeroepen te ontwijken. Gloeiende.. dat mens is gevaarlijk. In wat voor wespennest heeft hij zich nu weer gestoken? Toen hij deze opdracht aannam met de rest van de groep had hij toch echt niet verwacht dat het zo’n mysterie zou zijn. Het zou een simpele terughaalactie zijn van een religieus object. Nou ja.. simpel. Religie en simpel gaan nooit samen, dat wist hij ook wel. Nu snel denken. Hoe kom ik hieruit?

Nog voor hij die gedachte kan beantwoorden voelt hij zich zwaarder worden. Hij kan zijn ledematen niet meer optillen. Zijn hoofd kan hij nog net draaien en toen zag hij het pas. Jarlixle. Hoe kon hij die vermaledijde priester vergeten? De idioot waar dit alles om te doen is. Nu zit hij gevangen in een of andere spreuk van een dienaar van het kwaad. Hij kan alleen maar hopen dat zijn mede avonturiers hem zullen bevrijden uit deze hachelijke situatie.

‘Sorry Oscar. Je team is te laat. Je karakter is overleden.’, spreekt Peter, de dungeon master van deze avond.
‘Wat!? Nee! Dat kun je niet maken. Level 16 man. Weet je wel hoe lang ik met Durghar speel?’
‘Sorry nogmaals. Maar je wist de risico’s. Jij was overmoedig en wilde persé een level 16 karakter meenemen. En dat terwijl ik aangaf dat het een quest was voor 20 of hoger.’
‘Ja.. maar.. kun je echt niets doen? Ik bedoel, ik wil hem niet kwijt. Echt niet.’
‘Oscar, je wist wat er kon gebeuren. Je hield je zelfs niet aan het advies van de rest van ons om je rustig te houden en moest zonodig als een dolle stier op het gevaar af rennen. Je weet toch dat je niet met een barbaar van jouw level tegen hoog level priesters en magiërs op kunt?’, zegt Erik, een van de andere spelers.
‘Waarom heb je dat magisch borststuk niet omgedaan wat ik je gaf Oscar? Dat had je kunnen beschermen.’, sprak Sandra, de enige vrouw in het gezelschap en vriendin van Erik.
‘Ja.. een Barbaar met iets magisch.. dat kan toch niet? Dat kon ik Durghar niet aandoen. Doe normaal zeg.’
‘Goed. jongens.. deze discussie is nu even ten einde. Het gevecht gaat wel verder hé. Oscar, kun je me de character sheet van Durghar geven alsjeblieft?’, zegt Peter terwijl hij Oscar strak aankijkt.

Oscar gooit het stuk papier richting Peter. Het is de gewoonte dat als je karakter sterft je de character sheet aan de dungeon master geeft. Die kan er dan mee doen wat hij wil. De rest van de groep duikt weer in hun rol. Oscar kijkt rond. Hij rouwt om het verlies van zijn geliefde karakter. Zolang hij al speelt heeft hij dit karakter gehad. Elke sessie van het rollenspel wat hij en zijn vrienden zo graag spelen. Nu speelt hij niet zo lang als de rest en dat brak hem nu dus op.

Godverdomme. Waarom was ik zo stom. Eikel die ik ben. Ik had gewoon moeten luisteren. Nu ben ik Durghar kwijt. Dat was mijn ontsnapping iedere keer weer. Ontsnappen.. ja.. dat wil ik nu ook.. maar ik kan niet weg. Waarom heb ik deze sessie dan ook bij mij thuis gehouden.. kutzooi. Eikels zijn het!

‘Wil er iemand wat te drinken? Ik schenk wel even wat bij. Ik kan toch niks doen nu. Ik zal ook maar wat chips en zo bijvullen want volgens mij heeft Erik niet gegeten.’
‘Dat is goed. Ik heb inderdaad honger ja. Wel gegeten hoor. Sandra heeft heerlijk gekookt.’

Nadat iedereen is voorzien van frisdrank en de bakken met chips en nootjes zijn aangevuld gaat hij weer zitten en volgt het spel van de anderen. Soms moet hij zich inhouden, zijn karakter is dood dus kan hij niets meer zeggen.

Hopelijk krijg ik straks het karakter terug van die lul. Het is hem maar geraden. Oh fuck.. het start weer.. niet nu, niet nu.

Peter schuift hem een papiertje toe. “Je karakter wordt door de priester als ondode in dienst van het kwaad ingezet. Niet schrikken dus.”

Oscar kijkt opzij. Dit had hij niet verwacht en hij is er allerminst blij mee. Even balt Oscar zijn vuisten.

Nee. Dit is niet de manier. Ik ben zelf zo stom geweest om Durghar in te brengen als karakter. Het is mijn eigen fout om die borstplaat niet om te doen en het was ook mijn eigen keuze geweest om voorop te gaan lopen ondanks tegenwerpingen van de anderen.
Maar verdomme! Durghar! Ze vernederen hem! Nee.. dat kan ik niet toestaan. Hoe kan ik dit voorkomen?

‘Jarlixle roept zijn leger van ondoden op en stuurt ze op jullie af. Voorop loopt Durghar. Hij wijst naar Dendra met zijn brede zwaard en loopt met een vijftal anderen op haar af. Een tweede ondode wijst naar Povrol en loopt met eveneens een vijftal anderen op hem af. De rest valt jullie huurlingen aan.’
‘Wat the fuck.. Durghar.. dat kun je niet menen Peter. Dat is Oscars karakter.’, roept Sandra uit en kijkt bezorgd in de richting van Oscar.
‘Wás Oscars karakter Sandra. Je kent de regels. Als een karakter sterft krijgt de DM de sheet en mag hij er mee doen wat hij wil.’, Erik kijkt even naar Oscar. ‘Sorry kerel.’
‘Nu verder graag voor ik minpunten geef voor het uit de rol vallen.’ Peter is weer de strenge dungeon master.
‘Dendra begint aan de voorbereidselen van een turn undead spreuk.’, zegt Sandra en pakt de twee veelzijdige dobbelstenen voor het gooien van de getallen nodig om de spreuk te laten werken. Misschien kan ze zo Durghar nog redden van een schaamtevol einde. Ze weet hoeveel dat karakter betekent voor Oscar.
‘Dit vraagt om mijn magische battle axe! Weg met dat zwaard, het is chopping time!’, roept Erik geheel in zijn karakter, Povrol, ondergedompeld.
‘Kijk Sandra, zo speel je nu een rollenspel.’, zegt Peter terwijl hij wat opschrijft.

Peter gooit daarna met wat dobbelstenen. Afgaand op wat er gebeurde is hij nu kansberekening aan het doen. Hoeveel kans van slagen de acties van de andere karakters hebben.

Die lul.. hij neemt mijn karakter af en vernedert hem nu. Ik zou hem een hengst moeten verkopen. Hij doet dit express. Ik weet het zeker. Hij haat me. En Erik ook. Hij haat me omdat ik een band heb met Sandra. Omdat ik haar geneukt heb. Ze willen me expres laten voelen dat ik niks ben. Klootzakken zijn het. Allebei. Durghar een ondode. Dat kan ik godverdomme niet accepteren. Nooit!

Hij registreert nog dat hij een grens overschrijdt. Eentje die hij al heel lang niet heeft overschreden.

Oh kut.. ik ben mijn medicijnen vergeten… ach fuck off.. kutmedicijnen.. het zou wat. Mijn karakter terug godver..

‘Durghar zwaait met zijn zwaard en raakt jou, Dendra, op je arm. De slag is zo zwaar dat je arm er half afligt. Je kunt je spreuk niet meer afmaken.’, zegt Peter nadat hij met een dobbelsteen de zwaarte van de slag had bepaald.
‘Nee.. aaaarrghh…’
‘Jouw acties met je battle axe doodt twee ondoden Povrol. De rest is bijna bij je nu.’
‘Mannen! Komop! Die ondoden kunnen we wel hebben! We betalen jullie niet voor niets!’
‘Sorry Povrol maar hiervoor hebben we niet getekend. Wij zijn er vandoor.’, spreekt Peter namens de huurlingen.
‘Nee!.. Lafaards!’
‘Plots klinkt er een hoorn en..’
‘NEE Verdomme! Je kunt Durghar niet gebruiken! Ik sta dit niet toe! Jullie haten me! Ik zal jullie!’ schreeuwt Oscar ineens uit. Zijn ogen staan wild. Hij briest van kwaadheid. De anderen kijken verschrikt op. Wat is dat nu weer?
‘Oscar. Wat is er? Doe normaal joh.’ roept Sandra.
‘Houd je bek hoer! Durghar is van mij. Jullie pakken hem niet af!
‘Oscar! Nee! Niet doen! Ik ben het.. Sandra..’

Oscar haalt uit en slaat met alle kracht in haar gezicht. Haar neus breekt en het bloed spat alle kanten op. Ze valt neer en hij richt zijn woede op Peter. De veroorzaker van dit alles. Peter en Erik proberen hem nog tegen te houden maar Oscar is compleet doorgedraaid. Hij slaat en schopt om zich heen, het gillen en de kreten om te stoppen negerend. Het lijkt alsof hij hen gewoon niet hoort.. niet ziet. Hij pakt een stoel en slaat daarmee in op Peter. Hij doet dit met zo’n kracht dat hij Peters nek hoort kraken. Intussen wil Erik de kamer uit vluchten maar Oscar is hem te snel af en rukt hem aan zijn shirt terug de kamer in. Hij valt op de tafel die door het gewicht en het geweld breekt en Erik valt tussen de resten van de tafel op de grond. Oscar stampt stevig op zijn borstkast. Zijn ribben kraken en even rochelt hij nog wat.. bloed komt uit zijn mond. Vervolgens pakt Oscar restanten van de stoel en tafel op en slaat hiermee in op de lichamen van wat eens zijn vrienden waren. Uiteindelijk houdt hij op.

Het schreeuwen van de anderen is al veel langer opgehouden.

Oscar kijkt om zich heen. De kamer is een puinhoop. De meubels overhoop gegooid en stuk. En tussen de stukken meubels liggen drie lichamen, bebloed en verminkt. Even lijkt Oscar niet te beseffen wat hij ziet maar dan valt hij op zijn knieën en begint te huilen. Het volle besef van wat er is gebeurd dringt bij hem binnen.

‘Neeee! Niet weer! Net zoals toen! Oh god. Net zoals toen!’

Hij hoort het gebonk op de deuren ergens ver weg. Hij kijkt alleen naar de levenloze lichamen van de mensen die hij sinds een klein jaar zijn vrienden mocht noemen. En Sandra.. Sandra was zelfs meer voor hem geweest, zijn minnares.. ondanks dat ze Eriks meisje was. De enige die hem echt kende. Hem liefhad voor wie hij was.

De deur van de woonkamer vliegt open. Politieagenten in gevechtstenue en met getrokken wapen stormen de kamer in. Hij merkt ze vaag op maar reageert niet. Hij kijkt enkel door zijn tranen heen naar de lichamen. Niet weer.. niet nog eens..

Oscar wordt uiteindelijk geboeid afgevoerd. Binnen in de kamer schudt een agent zijn hoofd. Wat een zinloos geweld, wat een ravage. En het bloed overal. Even later komt de technische recherche binnen. De lijken worden gefotografeerd. Vingerafdrukken worden genomen. De agent zoekt in de gevonden persoonlijke gegevens wie ze zijn.

Een andere agent ondervraagt de buurvrouw die de politie had gebeld nadat ze het gegil en geschreeuw en de herrie had gehoord. Het was zo’n goeiige lobbes die Oscar. Ze begrijpt niet wat er is gebeurd.

‘De veroordeelde heeft in een vlaag van extreme woede 3 jonge mensen gedood toen hij tijdens een gewelddadig rollenspel zijn meest geliefde karakter verloor. Door een psychische stoornis wist hij geen onderscheid te maken tussen spel en werkelijkheid. Zoals bekend is geworden in de pers heeft de veroordeelde in zijn jeugd al eerder een soortgelijke episode meegemaakt. Na de destijds opgelegde behandeling in een PIJ inrichting is hij terecht gekomen in de reguliere zorgverlening maar door bezuinigingen mocht hij zelfstandig gaan wonen. Hij had medicijnen om zijn woede uitbarstingen te onderdrukken maar helaas nam hij deze volgens eigen zeggen met grote regelmaat niet in. Hij zal na een periode van 6 jaar celstraf een TBS maatregel opgelegd krijgen. Jammer dat om de juiste hulp te krijgen dit het leven moest kosten van 3 jonge mensen in de bloei van hun leven. Dit is het tragische resultaat van falende hulpverlening dankzij de bezuinigingen op de geestelijke gezondheidszorg zoals we de laatste tijd wel vaker hebben gezien.’, sprak de rechtbankverslaggever in de camera.