De motor rijdt als een zonnetje. Heerlijk soepel de bochten door, snel optrekken op de rechte stukken. John is in zijn nopjes. Een goede aankoop. Ilse was er niet blij mee. Ze vind motorrijden maar eng. Gevaarlijk. Maar voor John, nee, er is niets fijners dan de vrijheid te voelen op de motor. Heerlijk gewoon.
Hij rijdt de oprit naar de snelweg op. Nog even en hij kan lekker voluit op de Duitse snelwegen. Broodnodig die adrenalinekick. Hij was de afgelopen maanden wat teveel opgesloten geweest en echt lekker motorrijden was er niet bij met dat klote weer. Nu, deze eerste lentedag vol zon, kon hij eindelijk weer genieten. Hij zal vast wel meer motorrijders tegen gaan komen. Vooral die mooi weer rijders. Die zijn echt gevaarlijk. Orgaandonoren noemde Patrick, zijn collega en vriend, ze. Brokkenmakers omdat ze op dag één na een lange tijd niet te hebben gereden denken dat ze weer voluit kunnen. Vergeet het maar. Als je in de winter niet rijdt moet je oppassen in de lente. Je moet weer gevoel voor je fiets krijgen zei hij altijd. En hij heeft gelijk. Sinds hij Patrick leerde kennen rijdt hij ook ’s winters motor. Behalve als het echt glad is maar dat was het tegenwoordig bijna nooit meer.
Hij zet zijn mp3 speler aan. Rock muziek. Heerlijke oude seventies en eighties rock. Op de tonen van Van Halen’s “Jump” rijdt hij de grens over. Bijna. Bijna is hij op het stuk snelweg waar geen snelheidslimiet is. Bijna kan hij weer voelen dat hij leeft.
Een uur later wordt er aangebeld. Ilse opent de deur en ziet een politieagent staan. Hij vraagt met een bezorgd gezicht of hij binnen mag komen. Ze knikt. Wit weggetrokken. Dit kan nooit goed nieuws zijn.
John was met zijn motor onderuit gegaan in een scherpe bocht. Dat was nog niet zo lang geleden voorzien van nieuw stuk wegdek. Hij reed extreem hard. Hij maakte geen schijn van kans.