Ik zie ze niet meer. De mensen die om mij heen lopen. Die zitten, liggen, hangen waar het hen uitkomt. Ze bestaan niet meer. Poef! Lucht. Ik trek mijn eigen plan, doe wat ik wil. Ik heb genoeg van ze. Met hun rare maniertjes, hun geuren en geluiden. Ik bepaal …
“Je bent een gore klootzak, een schurftige hond! Ik zou je eigenlijk moeten afmaken!” “Wie? Jij? En welk leger neem je daarvoor mee mafketel?” “Hou je bek of ik doe het nog ook!” “Wie bepaalt dat? Loop toch door idioot. Ik heb er om minder omgelegd.” “Oh ja, jij wel. …
“Ik voel me onzeker. Angstig. Emotioneel haast.” Ik keek in de blauwe ogen van iemand die ik niet herkende. Ogen die, roodomrand, schichtig heen en weer gingen. Ogen die mij niet recht aan durfden te kijken. Was dit nu Paul? Iemand die ik niet anders kende dan stevig in zijn …
“Ik heb het gevoel nooit gelééfd te hebben. Nooit genoten te hebben van de geneugten die het leven te bieden heeft noch de vruchten te hebben geplukt van arbeid die ik in mijn leven heb verricht. Tachtig jaren ben ik nu. Een leven achter mij en nog steeds een leven …
Franka keek naar Eric. Hij was diep in een artikel van zijn krant verdwenen leek het wel. Hoe lang waren ze nu al bij elkaar? Tien jaar? Vijftien jaar? Ze wist het niet zeker. Hij had het nog verteld maar zoals zoveel van wat haar verteld is was het niet …
Ik ga mijn tweebenig verzorgend persoon omruilen. Hoezo? Wat denk je van het feit dat hij het niet eens langer dan tien minuten volhoudt om met me te spelen? Ja, lamlendig mij lastig vallen met zo’n rode stip die hij uit zijn hand tovert en mij daar stapelgek mee maakt. …
Hoi hallo. Leuk je te ontmoeten. Mijn naam is Tigra…. Tigra… Latijns voor tijger… eigenlijk voel ik me best goed met zo’n naam. Beetje groots.. Dat ik zo heet komt door mijn vacht. Gestreept zoals dat van een tijger zegt mijn baasje. Baasje? Ja, ik heb een baasje. Heb je …
Durghar kijkt op. Hij ziet Metaxa op zich afkomen met geheven handen middenin een spreuk. Snel duikt hij opzij, juist op tijd om de vuurbol die zij heeft opgeroepen te ontwijken. Gloeiende.. dat mens is gevaarlijk. In wat voor wespennest heeft hij zich nu weer gestoken? Toen hij deze opdracht …
Thomas gaat op de ietwat oncomfortabele bank liggen. Hij voelt zijn hoofd wat zwaarder worden. Hij is moe, geestelijk moe, en wil eindelijk rust. Maar toch komen de herinneringen. Hard en meedogenloos. ‘Het spijt met Thomas. Ik wilde dit niet maar het is toch gebeurd. We hadden het iets te …
Hier sta ik dan. Met mijn poets-troep in mijn handen midden in de badkamer. Oh mijn god, wat gaat dit zwaar worden. Arno heeft zeker geen idee wat hij heeft veroorzaakt door zijn moeder uit te nodigen. Dat mens mag me toch al niet want ik heb moeders lievelingetje van …
Gelieve mijn rechten te respecteren.
