Bloggen tegen eenzaamheid is een actie van Aap Blog Mies.
Deze dagen zijn vol van licht, sneeuwplezier, festiviteiten, kerstmarkten en wat al niet meer. Maar deze dagen kenmerken zich ook doordat steeds meer mensen te kennen geven eenzaam te zijn.
Eenzaamheid… Een gemoedstoestand of aandoening of gegeven. Wat het ook is, iedereen kent het en heeft het wel eens gevoeld. Sommigen voelen dit vaker en langer, en nog weer anderen voelen dit continue. Maar wat is het? Hoe ga je ermee om? Hoe help je anderen?
Tja.. een lastig onderwerp want iedereen heeft er ideeën over, een mening. Sommigen zien eenzaamheid als iets waar je vooral last hebt als je alleen bent. Als er voldoende mensen om je heen zijn ben je niet eenzaam toch? Toch?
Maar zelfs in een zee van mensen kun je jezelf enorm eenzaam voelen. En ook in een relatie is het gevoel van eenzaamheid niet vanzelfsprekend afwezig. Ik heb het zelf gekend. Ervaar het zelfs nog regelmatig. Eenzaamheid. Het gevoel er alleen voor te staan. Je kijkt om je heen, ziet mensen gelukkig samenzijn, lachen, maar zelf voel je een totaal andere emotie. Je voelt je intens verdrietig omdat je zelfs in een relatie dit nog blijkt te voelen.
Ik ben eerlijk gezegd altijd al een in zichzelf gekeerd persoon geweest. Ik vermaak mijzelf prima in mijn eentje, en het is voor mij soms al voldoende te weten dat er iemand in huis is waar ik terecht kan mocht het nodig zijn maar hoef de persoon in kwestie niet perse naast me te hebben. De verbondenheid bevindt zich dan op een ander niveau dan wanneer je knus tegen elkaar aangekropen op de bank een film kijkt. En soms voel ik me ook verbonden met de natuur, de wereld om mij heen en kan ik intens gelukkig zijn zonder een mens in mijn buurt. Maar dat zijn geen vanzelfsprekendheden, geen vaste waarden in mijn leven. Du moment dat de verbinding wegvalt bekruipt mij een ijzige koude, een kilheid die allesomvattend is. Geen warm bad, sauna of zon die dat wegneemt. En die verbinding valt nogal eens weg.
Eenzaamheid ontstaat bij mij dus wanneer ik verbinding mis. Vandaar dat ik zelfs in gezelschap mijzelf intens eenzaam kan voelen. Er is dan geen verbinding op de niveaus die er toe doen. Gevoelsmatig of rationeel, misschien beiden, mis je de aansluiting met de mensen die om je heen zijn, zelfs met je geliefde. Op dergelijke momenten kan ik enkel bij mijzelf te rade gaan want van anderen moet je het niet hebben. Onbegrip, verbazing en soms zelfs kwaadheid zijn reacties die ik tegen ben gekomen. Het gevolg is dat je jezelf nog meer afsluit. Ik ben nog steeds zoekende naar een middel, een manier, om ermee om te gaan zonder verdriet, zonder pijn te voelen.
Het, voor mij, vreemde is dus dat ik het niet iedere dag of een gehele dag ervaar zoals anderen die ik ken. Soms is het inderdaad een dag of langer (vroeger zelfs weken aan een stuk) maar tegenwoordig zijn het in mijn geval steeds vaker momentopnamen. Soms is het dagenlang afwezig en voel ik me vrij. Vrij om gelukkig te zijn met hoe het allemaal gaat. En dan ineens is het terug. Een woord, een gedachte, een kleur of zelfs een geur kan het onwelkome gevoel aankondigen. Verdwenen is de levenslust en ervoor in de plaats is de leegte , de stilte, binnengekropen.
ik kijk rond in leegte
luister naar de stilte
het helpt met denken
zegt men
het is heilzaam
zegt men
de echo van eenzaamheid
schreeuwt luidkeels in mijn oren
(walther ligtvoet 7 december 2017)
Dit is geen roep om aandacht noch smeekbede om gezelschap. Dit is een stukje geschreven met als doel anderen te attenderen op eenzaamheid an sich. Iedereen heeft er wel eens last van, de een wat meer, langer of vaker, dan de ander. Kijk eens rond in je omgeving, vraag eens oprecht aan de ander hoe het met ze gaat, durf in deze jachtige, vluchtige, tijd de ruimte en aandacht te schenken aan hen die zich niet verbonden voelen. Zie hoe ze op kunnen leven van die warmte, de oprechtheid en liefde.
En al is het voor hen misschien een druppel op een gloeiende plaat, bij voldoende druppels koelt ook die plaat af.