De kan met koffie is leeg. Ik heb echter niet het gevoel dat mijn hoofd reageert op de cafeïne. Een dikke deken die over mijn hersenen lijkt te liggen vertraagt de boel daarboven. Mijn gedachten lijken zich door een emmer met stroop voort te bewegen. Zelfs nadenken is een inspanning die mij energie kost. Voor me ligt een filosofische tekst van Thomas van Aquino die ik moet samenvatten voor mijn studie maar eerlijk gezegd kan ik er weinig zinnigs uit opmaken. De kernzin ontgaat me, de argumenten lijken me te ontvluchten en de strekking is mij volledig onduidelijk. Kortom, dit gaat hem niet worden vandaag. Of in ieder geval deze ochtend.
Intussen liggen allerlei projecten op me te wachten. Evenementen die ik (mede)organiseer, taken die ik heb in mijn huishouden (iets met was, stof, vuile vloer) en klusjes die ik al tijden voor mij uitschuif. Zaken waar ik normaal gesproken mijn hand niet voor omdraai maar die mij nu, op dit moment, een onoverwinnelijke berg lijken. Een onneembare vesting. Onzin natuurlijk. Dat weet ik ook wel. Maar goed, het hoofd denkt er anders over.
Zoals zo vaak, als het hoofd niets lukt moeten de handen het maar doen. Wellicht tijd om ze eens uit de mouwen te steken en mijn tuin leeg te maken (al de oude aanplant moet er nodig uit en vervangen worden door nieuw, jong, groen) of om mijn studeerkamer eindelijk eens uit te ruimen zodat ik er ook daadwerkelijk kan studeren in plaats van aan de eetkamertafel.
Zou je denken….
Maar hoofd en lichaam zijn het eens. Die dikke deken lijkt zich over het gehele lichaam te hebben uitgestrekt en een algehele loomheid is het gevolg. Tijd voor een shot pure cafeïne, al dan niet intraveneus.
Sterkte ….
Vriendelijke groet,
Dank u.. maar ik heb meer aan cafeïne 😉
Zeker te weten; een goedbedoeld “Sterkte ….” van Rob.
Toch moet mij van het hart dat ik ervaar dat er nogal eens ’te algemeen’ wordt gereageerd op het grote world-wide web. En indien er überhaupt wordt gereageerd, een vervlakking van het geschrevene, gereduceerd tot een diplomatisch commentaar/steun welke getuigt van weinig compassie.
Ik doe, als het mij zo uitkomt een gepaste inspanning betrekking hebbend op de tekst. Zo vluchtig als het Internet is, wordt het zo in stand gehouden en onderstreept. Dit kom ik vaak tegen.
Tja wat moet je dan….?
Dan maar negeren, alsof er een taboe rust op enige treffende reactie op een gewaagde, gevoelige toonzetting? Denk het niet; not my way!
Ik hoop dat Walther hier meer aan heeft dan aan een kop koffie!
Walther,
Als ik jou zo lees ben jij jouw visie op ‘de wereld’ geheel aan het bijschaven. Go on!
Ik lees je graag en denk te verstaan!
Heb je mijn laatste “Experiment” al gelezen?…..
https://hanstitulaer.wordpress.com/experiment/
Groet,
Hans.
Ik weet zeker dat Rob het goed bedoeld Hans.
Jouw woorden over het web zijn zeker waar. Maar het Internet is nu eenmaal een vluchtig medium, dat is inherent aan het feit dat er geen ware verbinding kan ontstaan via enkel bits en bytes. Dat wil niet zeggen dat er geen compassie of herkenning zou kunnen zijn. Gelukkig is het geheel ook niet zo ernstig dat ik opgebeurd moet worden of getroost of wat dan ook. De werkelijke staat van mijn zijn is niet altijd even zichtbaar in mijn teksten omdat het soms ook aangedikt wordt. Het voorrecht van de schrijver is nu eenmaal dat hij mag dramatiseren :-).
Overigens, cafeïne is en blijft noodzakelijk hoor, ondanks je woorden :-).
Ik heb je experiment gezien inderdaad. Geslaagd in ieder geval. Ik ben benieuwd naar het vervolg.