Het vriest buiten,
een weerspiegeling van haar hart.
Liefde, diep in permafrost begraven.
IJzige gronden verbergen heftige emoties.
Menig man die het probeerde,
een schier onmogelijke opgave,
niemand die haar ontdooide.
De gevoelens die ze in zich heeft
worden door kille ratio verstomd.
Gesmoord door de kou
die haar hart omgeeft.
Maar hiermee wordt uit haar leven
zonder enig besef
alle passie verdreven.
Bevroren verlangen
dat menig ontluikend gevoel
weet te bedwingen
met als enig doel
haar te behoeden voor verdriet.
Maar dat haar leven
nu kil en leeg is
dat ziet ze niet.
Dit roept de vraag op bij mij over wie dit gaat. Want deze persoon moet wel heel erg ergens in jouw hart iets verschrikkelijk in elkaar geknepen hebben uit jaloezie wellicht jouw ego vertrapt hebben alle mooie zijns in jou nooit gezien hebben.
Mooie tekst, gedicht. Wel veel ‘gevroren’ en kou het zou vanaf de derde strofe ook een best een kering, wenteling, kunnen gebruiken. Maar, dat is mijn mening.
gr. Marijke.