zwarte randen om grijze luchten
trekken mijn bewustzijn binnen
in rotten van tien
stampende kisten vol negatief geluid
marcheren over de mentale paden
marchanderende emoties houden uitverkoop
dijkgraven openen sluizen
het ego heeft besloten te verhuizen
en mijn innerlijk licht houdt het voor gezien
ik geef me over aan de zwarte hond
voedt de zwarte wolf
zie ze groeien tot groteske proporties
tot ze elke hersencel bezetten
en bewaken met jaloerse blikken
geen greintje zon mag er binnen
geen onsje luchtigheid
enkel zwaarmoedig zelfverwijt
voor mijn melancholieke kant
een waar feest
maar de rest van mijn zijn
kan het enkel verdragen
zoals het vaker verdragen moet
dat is mijn leven
mijn leven met een zwaar gemoed