Tussen hoop en vrees

als kind lag ik vaak in bed
of zat ik in een hoek
omgeven door speelgoed
waar ik niet naar omkeek
de aandacht gefixeerd op een boek
dromend van verre landen
moedige daden of reizen 
tussen sterren of over zee

‘het is te prijzen
dat die jongen zoveel leest’

maar eerlijk gezegd 
is er echt wel meer geweest
en later, later toen ik opgegroeid
was, mijn emoties volwassen 
toen eenzaamheid mijn hart was 
binnengeslopen
konden verhalen mij nog steeds 
verrassen
droomde ik nog steeds over
verre reizen, moedige daden 
sterren, uitgegroeid tot zowel letterlijke 
als die van het witte doek
radio of bewegend scherm
ik las over vrouwenrondingen
levens verstrengeld 
in liefde of haat of meer
realistisch in berusting 
fantaseerde over verstrengelingen 
van lichamen in passie 
vol hartstocht en extase 
leerde zelfs een versierfrase
al hielp het niets
en nu, nu leef ik tussen hoop 
en vrees dat ik tevergeefs mijn
leven heb gewijd aan letteren 
aan boeken vol dromen
vol wensen 

maar niet heb geleefd
zoals op dat maagdelijk
witte papier beschreven