Als je beperkt bent in dagelijks functioneren, op welke manier dan ook, is het fijn om je eigen tijd in te kunnen delen zodat je dat wat je wil doen kan doen op de momenten dat het goed gaat. Schrijven, kunst maken, fotograferen is zoiets. Het kan ten alle tijden gemaakt worden, zeker met de technieken die ons ter beschikking staan. Natuurlijk, soms wil je dolgraag een bepaald evenement kunnen bijwonen maar staat je beperking het op dat moment niet toe, of je wil graag een fenomeen vastleggen maar ben je niet in staat er te geraken. Dan zijn die momenten helaas verloren, maar als het gaat om een beeld vast te leggen, een collage te maken of een tekst te schrijven heb je voldoende aan het tot je beschikking staan van je middelen en kun je dat uitvoeren wanneer je dat wil. Toch?
Ja, meestal wel. Het is niet altijd handig, soms zelfs onverstandig, maar de mogelijkheid is er. Er is een keuze. Zolang je niet te strak in je planning zit, je ruimte overlaat voor het schuiven met je tijd, kan je veel aanpassen. In tegenstelling tot een maatschappij waarin planning en bijbehorende deadlines bijna heilig zijn kun je die starheid in je eigen leven loslaten. Ja, je kunt verwachtingen scheppen, bij jezelf en anderen, over wanneer je iets klaar zult hebben, of wanneer je ergens iets gaat doen. Maar zolang je de vrijheid behoudt om af te wijken van dat tijdspad is er geen probleem. Toch?
Dat hangt dan weer af van hoe zwaar je het jezelf wil maken. Communiceer je veel en schep je veel verwachtingen dan zul je zo nu en dan toch echt moeten leveren. Binnen de gestelde termijnen. En daar is dan toch een grens aan je vrijheid. Ik probeer de laatste tijd dan ook vooral te voldoen aan verwachtingen, verwachtingen die ik zelf gecreëerd heb. En daar gaat het dan al snel mis. Want de beperkingen die er zijn, in functioneren maar ook anderszins, zijn nauwelijks te managen. De invloeden van buitenaf zijn soms gewoonweg te sterk, te onverwacht. En als dat dan betekent dat je niet kunt leveren, niet kunt voldoen aan dat wat jezelf hebt aangegeven, is dat frustrerend en verlammend.
Een les die ik intussen aan het leren ben. Eindelijk aan het leren ben zou ik zelfs zeggen. Ik ben namelijk te vaak in mijn eigen valkuil gelopen waarin ik dacht dat ik het wel zou redden, dat ik tijd genoeg had ingepland waarbinnen het mij zou moeten lukken om iets te maken, iets te schrijven. En dan wordt het weer mijzelf oprapen, motiveren om toch verder te gaan. Wetende dat ik mensen die ik heb gesproken, die ik iets beloofd heb, teleurstel. Mijzelf misschien nog wel het meest. Ik geef nog te vaak aan wanneer je iets zou kunnen verwachten, wanneer ik bepaalde projecten verwacht af te ronden of wanneer ik bepaalde activiteiten zou gaan uitvoeren. Maar de beperkingen zijn soms gewoonweg te onvoorspelbaar. Zou ik dan beter stoppen met het scheppen van die verwachtingen? Misschien. Misschien ook niet. Maar ik kan er voortaan wel een disclaimer aan toevoegen:
“In het verleden beloofde resultaten bieden in geen geval zekerheden voor de toekomst!”
