Zingeving. Ik heb er al eens over geschreven in de vorm van boekrecensies voor het IHBV. Het een betrof een boek over bore-out (Vechten tegen Verveling – gevangen in een bore-out, Frouke Vermeulen, 2015) en de ander betrof een boek over waarom intelligente en creatieve mensen lijden (Why Smart People Hurt- A Guide for the Bright, the Sensitive and the Creative, Eric Maisel, 2013). Beide boeken spreken over zingeving als oorzaak van uiteenlopende problematiek. Maar waarom is zingeving dan toch zo belangrijk?
Om daar een antwoord op te kunnen geven kun je jezelf ook een aantal vragen stellen, bijvoorbeeld; “Waarom begin je aan een gezin?” of, “Waarom kies je voor een bepaalde carrière?” (er zijn legio andere vragen te bedenken). Zingeving ligt hier vrijwel altijd aan ten grondslag. Maar met het stellen van deze vragen wordt tevens duidelijk dat zingeving een subjectieve beleving is want het antwoord op die vragen is voor eenieder anders. Sommige mensen kiezen juist bewust niet voor een gezin of carrière terwijl anderen voor een gezin met vier of meer kinderen kiezen of een carrière nastreven als bankier. Kortom, we geven zelf vorm aan wat voor ons zingeving is.
Vroeger was dat makkelijker dan nu. Religie of idealisme (zoals socialisme of liberalisme) of andere sterke motivaties gaven ons een gevoel van zingeving. Of het nu een beter leven in het hiernamaals betrof of een beter leven hier op aard, het gaf ons een bepaalde houvast. Echter is religie en ook het grote idealisme in de afgelopen decennia steeds meer verdrongen naar de achtergrond. We proberen de leemte te vullen met kortstondige momenten van zingeving. We vullen onze agenda met allerlei activiteiten zoals (netwerk)borrels, vrijwilligerswerk of sport. In deze hyperindividualistische maatschappij dan ook nog eens toegespitst op hoe wij de beste versie van onszelf kunnen zijn en hoeveel wij uit dit leven halen. We zoeken zingeving in allerlei mengvormen van oosterse en westerse filosofieën en levenswijsheden en passen het toe waar we kunnen. Heel eerlijk, daar ben ik zelf ook mee bezig.
Maar… leidt dat tot zingeving van mijn bestaan? Als ik mijn bestaan tot dusverre evalueer, ben ik dan op de goede weg? Bestaat die eigenlijk wel? Een goede weg? Geef ik mijn leven zin door een nieuwe studie te starten of door te schrijven? Of ben ik enkel bezig met het vullen van een leemte?
De correspondent start nu met een serie artikelen over hoe Nederlanders zin geven aan het leven en trap af met dit artikel. Ik ben zeer benieuwd naar de komende artikelen.