Over de eeuwen heen
kijk ik naar wat was
Herinner ik me vreugde
en liefde
De jaren van weleer
waarin ik jong was
vreugde deelde
en het levensbloed liet stromen
als rivieren zo sterk
Ik creëerde leven
op alle niveaus
Van onmetelijk klein naar
onvoorstelbaar groot
vol energie en levenslust
En het was goed.
Ik was leermeester
genezer en gids
Liet mijn werk aan zichzelf
ontplooiend, groeiend
en volwassen wordend
En men verwierp mij
mijn levenslessen
verbrand en verspreid
Heden ten dage
bezie ik mijn creaties
zichzelf vernietigend
en met hen
nemen zij alles mee
waarvoor ik zo hard heb gewerkt
Over de eeuwen heen
kijk ik naar wat was
Herinner ik me vreugde
en liefde
En verlies me in verdriet
Is de eeuwigheid niet hier en nu en is de liefde niet oneindig?
De schepper die verloren is wordt in de liefde opnieuw geboren.
Ik voel een gedicht als antwoord van jouw zijde opkomen Monique… 😉
Een scheppend oog ziet ook creatie, nieuw leven. Ook nu, juist nu.
Terechte opmerking, doet echter niets af aan het verdriet.