Lucide dromen maken zich meester van mijn slaap,
alternerend tussen waken en onbewust zijn,
zie ik jouw lichaam oplossen in een mist van liefde
en projecteren de minuscule druppels een nieuw beeld op mijn netvlies.
Een beeld van verlies en afscheid, een beeld welke ik niet wil zien
maar toch etst het zich in mijn brein.
Vormt daar een barrière die tussen ons rijst als een ijzeren gordijn
Leven zoals leven alleen kan zijn.
Een aaneenschakeling van geluk en verdriet
als een rode draad in ons leven.
Liefde die loslaat, zich hecht, pijn doet en heelt.
Is er ooit een mogelijkheid tot aarden, tot rust en tevredenheid?
Of is het mijn lotsbestemming
om immer te verlangen, te reizen tussen verdriet en gelukzaligheid.
Nooit aflatende hunkering en afstoting.
Maar ooit zal het toch zo zijn,
nieuwe liefde die
Misschien?
Toch?
Wel?
Niet?
Zal het?
Duurt
(walther ligtvoet)